Chapter 5 - "Pomóc?"

CHAPTER 5

Rozdział dedykuję Katarinie Verdas, Katie Verdas i Madzi Vilovers <3
Za to że dodajecie zawsze najdłuższe komentarze i dzięki Wam chcę dalej pisać :*

_________________________________________________

Violetta

Mianowicie zobaczyłam moją przyjaciółkę, siedzącą przy drzwiach do naszej pracowni, całą zapłakaną.
Gdy zobaczyłam w jakim jest stanie poczułam ukłucie w sercu, podbiegłam do niej szybko.

- Skarbie, co się dzieje, dlaczego płaczesz? - zapytałam jednocześnie ją przytulając.

- Federico.. Podszedł do mnie jakby nic się nie stało.. - nie chciałam żeby dalej o tym mówiła bo widać było jak ją to boli więc jej przerwałam.

- Dobrze, nie musisz już kończyć. Nie jesteś dzisiaj w stanie pracować. Poczekaj tu na mnie, pójdę do Victorii na chwilę. Powiem jej że bierz... - nie mogłam dokończyć bo przerwała mi nasza koleżanka Demi.

- Hej Lu, co Ci się stało? - podbiegła do nas.

- Albo zróbmy inaczej.. Demi, zaprowadź Lu do nas do domu. Powiem Victorii że wyszłaś na chwi... - tym razem to blondynka mi przerwała.

- Pójdę sama. - powiedziała i już chciała iść ale Demi ją zatrzymała.

- Napewno? Jesteś strasznie przygnębiona. Mogę z Tobą iść, to nie problem. Victoria na pewno nie będzie zła jeśli Viola jej powie. 

 - Spokojnie. Poradzę Sobie. Violu, nie martw się. Pójdę do domu i będę na Ciebie czekać. - nie chciałam się z nią kłócić więc przystałam na to.

- Dobrze idź, niedługo będę. - przytuliłam ją na co ona delikatnie się uśmiechnęła i poszła w stronę drzwi. Patrzyłam w którą stronę pójdzie. Martwię się o nią. Jak najszybciej załatwię to co mam do załatwienia i idę do niej. Jestem jej teraz potrzebna.

- Widziałaś gdzieś Federico? - zwróciłam się z pytaniem do Demi.

- Ten nowy który przyjechał z Leonem? Tak, kręcił się tu gdzieś. - odpowiedziała

- Gdzie jest ich gabinet? - zapytałam, na pewno wie, jest sekretarką więc zna wszystkie dane tej firmy.

- Czekaj sprawdzę, na tym samym piętrze co Twój i Lu, 205. - sprawdziła na tablecie który trzymała w ręku.

- Okej, dziękuję. - uśmiechnęłam się co ona odwzajemniła. Lubię ją, jest miła, pomocna, zawsze można z nią pogadać, dyskretna i chodzi z Chadem, jak dotąd najprzystojniejszym facetem w firmie. Teraz gdy doszli Leon i Federico, ma dość mocną konkurencję.  Pożegnałam się z Demi i poszłam w stronę gabinetu Victorii.
Gdy tam dotarłam delikatnie zapukałam, po chwili usłyszałam "Proszę" więc zajrzałam.

- O witaj Violu, co Cię do mnie sprowadza? - przytuliłyśmy się na przywitanie.

- Potrzebujemy z Lu jednego wolnego dnia, dzisiaj. - powiedziałam szybko.

- Coś się stało? Mogę Wam w czymś pomóc? - powiedziała troskliwie.

- Nie, poradzimy Sobie. - powiedziałam zanim pomyślałam.

- No dobrze, gdybyście jednak potrzebowały pomocy to pamiętaj o mnie. Stroje Ludmiły przymierzy inna modelka, a Ty masz do przejrzenia projekty. Wyślę kogoś żeby Ci je podwiózł. Dobrze? - powiedziała a mi odrazu ulżyło.

- Dobrze, dziękuję, jest Pani wspaniałym człowiekiem. - uśmiechnęłam się do niej i ponownie się przytuliłyśmy.

- Kochana, idź już. Nie zatrzymuję Cię. - uśmiechnęłyśmy się do Siebie równocześnie na pożegnanie i poszłam jeszcze w jedno miejsce. Musiałam jeszcze coś załatwić.


Federico

Cały czas myślę nad tym dlaczego Ludmiła tak się zachowała w stosunku do mnie.
Nie rozumiem co źle zrobiłem. Nawet nie chciała mnie wysłuchać. To dlatego że nie zadzwoniłem?
Dlatego by się aż tak obraziła? Muszę to jakoś wyjaśnić. Jestem jednocześnie zły i smutny.
Ze złości zrzuciłem wszystkie papiery z biurka, kilka złapałem w garść, pogniotłem i rzuciłem w stronę drzwi.
Akurat wchodził Leon i oberwał jedną z kulek zrobionej z kartek.

- Uuu.. Widzę że ktoś tu dzisiaj wstał lewą nogą. Co cie tak wnerwiło? - zapytał lekko się śmiejąc.
Nie zdążyłem mu odpowiedzieć bo zaraz za nim weszła Violetta. Patrzyła tak, że gdyby wzrok zabijał to leżałbym martwy.

- Jesteś kompletnym frajerem, idiotą nad idiotami! Po tym jak się zachowałeś, śmiesz tak po prostu, jakby nic się nie stało podchodzić do niej? Mógłbyś chociaż powiedzieć jej na samym początku że Cię nie interesuje i że masz kogoś. Ona jest przez Ciebie teraz załamana! A Ty masz pewnie na to wyjebane, nie?
- zaczęła ale nie zdążyłem odpowiedzieć bo blondynka zauważyła śmiejącego się z tego co do mnie powiedziała Leona.

- A Ty z czego się cieszysz? Jesteście Siebie warci! - krzyknęła tym razem na niego na co uśmiech szybko zszedł mu z twarzy. Teraz obydwaj nie zdążyliśmy nic powiedzieć, zanim się ocknęliśmy blondynka już wyszła.

- A ja co znowu zrobiłem? - odezwał się Leon.

- Mogłeś się nie śmiać! - usiedliśmy obaj przy Swoich biurkach. Nagle zadzwonił telefon Leona.


Rozmowa telefoniczna Leona i Victorii
 - Słucham?
- Leon jesteś już w firmie?
- Właśnie przyjechałem.
- Mam dla Ciebie zadanie. Mam nadzieję że tym razem mnie nie zawiedziesz. Jest łatwiejsze niż poprzednie.
- Będziesz mi to wypominać? Wiem że spieprzyłem.
- Nie przeklinaj, Leon. 
- Co to za zadanie?
- Idź do pracowni Violetty i Ludmiły, wzięły dzisiaj wolne, zawieziesz projekty do przejrzenia Violi.
- Dlaczego wzięły wolne?
- To nie powinno Cię interesować. Mogę na Ciebie liczyć?
- Tak, zawiozę jej.
- Adres poda Ci Demi. Numer pracowni Violi i Lu też. 
- Dobrze, to wszystko?
- Tak. 









- Kto to? - zapytałem.

- Mama, Violetta i Ludmiła wzięły dzisiaj wolne. Dlaczego mi nie powiedziałeś że ta dziewczyna którą uderzyłeś drzwiami do Ludmiła? - zapytał a ja nie wiedziałem co mu odpowiedzieć, mam różne powody.

- To już nie ważne. - odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

- Słodka jest jak się złości, nie? - zapytał a ja nie wiedziałem czy dobrze zrobię jak przyznam mu rację więc ostatecznie postanowiłem nie odpowiadać.

Violetta

Po wyjściu z firmy odrazu skierowałam się do domu. Gdy zajrzałam do pokoju Lu zobaczyłam że śpi.
Postanowiłam iść na zakupy. Przez wyjazd nie mamy dużo potrzebnych, codziennych rzeczy.
Wsiadłam do samochodu i ruszyłam w stronę najbliższego supermarketu. Gdy dojechałam, idealnie zaparkowałam w jedyne miejsce jakie było na parkingu, to się nazywa szczęście. Wysiadłam i poszłam w stronę sklepu. Wrzucałam do kosza wszystko co jemy, używamy i lubimy z Lu. Miałam już wszystkie potrzebne rzeczy. Chciałam iść już do kasy ale zatrzymałam się przy jednej półce. Były na niej ogromne misie. Na ich widok odrazu pomyślałam o Lu, postanowiłam kupić jednego. Napewno jej się spodoba.

Chciałam wziąć jednego pluszaka ale był tak duży że był to trochę kłopot.

- Cholera! - krzyknęłam.

- Pomóc? - usłyszałam męski, dość seksowny głos mężczyzny, odruchowo się obróciłam. Moim oczom ukazał się wysoki przystojny brunet, gdy zobaczył że mu się przyglądam trochę się speszył.

- Tak, mógłbyś? - zaśmiałam się i podałam mu misia, ten gdy go złapał zaczął się śmiać. Jego śmiech był zaraźliwy przez co ja też zaczęłam się śmiać sama nie wiem z czego.

- Z czego się śmiejesz? - zapytałam trochę się uspokajając, uświadomiłam Sobie że śmieje się ze mnie.

- Faktycznie jest większy od Ciebie - powiedział przez śmiech. Spuściłam głowę w dół udając smutną i obrażoną.

- Ej! Małe jest piękne! - śmiał się dalej ale ja byłam twarda i dalej udawałam.

- To nie jest śmieszne. - byłam poważna.

- Oj no przepraszam - objął mnie delikatnie, na co już nie wytrzymałam i wybuchnęłam śmiechem.

- Nabrałeś się! - teraz to on udawał obrażonego, chyba udawał. Gdy go uderzyłam w ramię pokazał na policzek i schylił się w moją stronę. Zaśmiałam się i bardzo delikatnie musnęłam jego policzek.

- Jacob - przedstawił się.

- Violetta. - uśmiechnęliśmy się na równi. Chwilę jeszcze postaliśmy i pomógł mi zanieść pluszaka najpierw do kasy, potem do samochodu. Całkiem dobrze mi się z nim rozmawiało, jakbym znała go nie godzinę a kilka lat! Był miły, przystojny, pomocny, dobry, śmieszny, dowcipny - same zalety. Ale gdy zapadła chwila ciszy między nami przypomniałam sobie o Lu. Przeprosiłam go, powiedziałam że muszę już iść bo przyjaciółka na mnie czeka. Pocałowałam go w policzek na pożegnanie, wsiadłam do samochodu i odjechałam. W połowie drogi uświadomiłam sobie że nie mam jego numeru, żadnego kontaktu, wiem tylko że ma na imię Jacob. Szkoda że tak się stało, spodobał mi się polubiłam go. Może jeszcze się spotkamy.
Gdy dojechałam do domu w salonie nikogo nie było, pustka. Mamy dość duży dom. Czasami uważamy że jak na nas dwie jest dość dużo - za duży. Ale podoba nam się sam w sobie więc nigdy nie myślałyśmy o zmianie. Jest to apartament tuż przy centrum miasta, jest dobrze zlokalizowany, mamy wszędzie blisko.
Do firmy, do sklepu, do kosmetyczki, do centrum handlowego. Nie ma co narzekać.

Gdy rozpakowałam zakupy, zrobiłam małą przekąskę dla Lu i poszłam do jej pokoju.
Akurat się obudziła więc postawiłam truskawki na jej stoliku nocnym.

- Dziękuję, czytasz w moich myślach. Długo spałam? - zapytała trochę zaspana.

- Trochę, zdążyłam zrobić zakupy. Mam dla Ciebie prezent - zaśmiałam się i wyszłam na korytarz po pluszaka. Ledwo co zmieściłam się z nim przez drzwi, Lu gdy go zobaczyła zerwała się z łóżka i podbiegła.

- Jaki duży! - przytuliła mnie i misia jednocześnie, było to dość trudne ale do wykonania.

- Fajny nie? Jak zobaczyłam go w sklepie odrazu wiedziałam że Ci się spodoba - uśmiechnęła się do mnie po czym znowu usiadła na łóżko, usiadłam obok niej.

- Jest super, dziękuję - znowu posmutniała

- Jak się czujesz? - zapytałam troskliwie, na co ona przytuliła się do mnie.

- Trochę lepiej ale cały czas o nim myślę. -  przytuliłam ją mocno.

- Połóż się jeszcze, pójdę zrobić coś na obiad. Albo coś zamówię? - zapytałam idąc w stronę drzwi.

- Obojętne - odpowiedziała znudzona. Wyszłam i gdy schodziłam po schodach w stronę kuchni usłyszałam dzwonek do drzwi. Odrazu poszłam otworzyć. Nie wiem kto to może być. Powoli otworzyłam drzwi.

- Co Ty tu robisz? - nie byłam zbyt zadowolona z tej wizyty.

________________________________________________

Jest 5! 

DZIĘKUJĘ ZA KOMENTARZE MISIAKI <3
Ogólnie to rozdział miał być w sobotę ale się nie wyrobiłam.
Nie mogę doczekać się świąt!
U mnie w szkole wystawiają oceny do czwartku więc potem będę miała więcej czasu.
Co myślicie o rozdziale?
Mi ogólnie się podoba - chociaż trochę krótki wyszedł.

A i mam do Was jeszcze jedną sprawę - zostałam adminką na blogu:
tini-lodo-mechi-cande-alba-vale.blogspot.com
ZAGLĄDAJCIE TEŻ TAM - ZAPRASZAM ! <3

10 KOMENTARZY = CHAPTER 6 



Van.