Chapter 7 - "Muszę już iść, trzymaj się"

CHAPTER 7

Rozdział dedykuję Vicky B-Lover :*

Violetta

Przez całą drogę - aż do jego samochodu trzyma mnie za rękę. Czuję się z tym dziwnie ale jednocześnie jest mi dobrze. Gdy dochodzimy do jego czarnego wozu niechętnie puszcza moją dłoń w celu otworzenia mi drzwi z prawej strony. Gdy z gracją wsiadam delikatnie zamyka drzwi po czym prawie biegiem obchodzi samochód i siada na miejscu pasażera. Gdy odpala samochód zaczynam mu się przyglądać. Jest wysoki, nieziemsko przystojny - tak powiedziałam to. Szeroki w ramionach ale szczupły. Przez to że kilka razy zdarzyło mi się wpaść na niego wiem, że ma dobrze zbudowany tors, chciałabym go dotknąć.
Wygląda na rozluźnionego ale też jednocześnie speszonego. Dokładnie tak jak ja. Nie mieliśmy dobrego startu i to głównie dzięki mnie. Gdy zauważa że bacznie mu się przyglądam spogląda na mnie po czym uśmiecha się jednocześnie ukazując rząd swoich śnieżnobiałych zębów. Mogłabym patrzeć na ten uśmiech wiecznie. Nim się orientuję stajemy na parkingu jakiejś restauracji.

- Wiem, miał być lunch. - uprzedza mnie z odpowiedzią nim zadaje pytanie. Uśmiecham się i delikatnie kiwam głową. Wysiadamy z wozu i kierujemy się w stronę restauracji. Tym razem już nie idziemy za rękę przez co jest mi trochę smutno. Co? Nie? Nie jest mi smutno. Nie pomyślałam tak. Karcę się w myślach.
Gdy jesteśmy już w lokalu Leon prowadzi mnie do jednego z pięknie przybranych stolików. Patrzę na niego zdziwiona. Chcę znowu zadać pytanie lecz on nie daje mi na to możliwości.

- Chcę zrobić dobre wrażenie. - mówi szeptem wprost do mojego ucha gdy stoi za mną. Jednocześnie odsuwa krzesło żebym mogła usiąść. Gdy siadamy odrazu podchodzi do nas kelner któremu składamy zamówienie. Po odejściu kelnera nasze spojrzenia się krzyżują.

- Mieliśmy słaby start - mówimy równocześnie co wywołuje równoczesny uśmiech.

- Przepraszam, to głównie moja wina. - mówię spokojnie nie patrząc mu w oczy, czuję się speszona.

- Nie wracajmy do tego. Proponuję o tym zapomnieć i zacząć od nowa. - uśmiecha się i patrzy na mnie tak że zmuszona jestem spojrzeć na niego. Pod wpływem jego wzroku delikatnie się rumienię.

- Masz rację. Violetta. - ponownie uśmiechamy się równocześnie.  Gdy podaję rękę w celu "przywitania się" on wstaje i całuje ją. Gdy to robi przez moje ciało przechodzi przyjemny dreszcz. Gdy siada spogląda na moją rękę.

- Masz tatuaż? - odruchowo spoglądam tam gdzie patrzy się szatyn.

- Tak. - uśmiecham się niepewnie. Łapie delikatnie moją rękę przez co znowu czuję ten sam dreszcz.

- All you need is love - czyta dokładnie to co mam napisane po czym znowu się uśmiecha. Rozmowę przerywa nam kelner, który przyniósł nasze zamówienie. Nie wiem czy się cieszyć czy nie.

Federico

Od kilku dni jestem przygnębiony. Nie mogę zapomnieć o Ludmile. Cały czas widzę jej uśmiech. Jej oczy.
Dlaczego? Nie rozumiem. Zraniła mnie. Przekreśliła mnie nawet nie wysłuchując tego co mam do powiedzenia. Nie wysłuchując prawdy. Z rozmyślań wyrwał mnie dotyk czyjejś ręki na moim ramieniu.
Damskiej ręki. Gdy powoli się odwracam, widzę blondynkę.

- Przepraszam - szepcze po czym chce się do mnie przytulić ale ją odpycham.

- Już wiesz o wszystkim? - pytam odsuwając się krok do tyłu.

- Tak. Federico, ja... - widzę w jej oczach smutek.. Prawie ulegam i chcę ją pocałować i przytulić ale nie mogę. Nie mogę jej wybaczyć. Zraniła mnie.

- Ja też. Nie chcę Cię znać. Nie zbliżaj się do mnie. - bąkam i z ogromnym bólem odchodzę zostawiając ją samą. Przez chwilę idę wahając się czy nie wrócić i wybaczyć ale ostatecznie rezygnuję.

Ludmiła

Jestem taką idiotką jakich mało. Jak mogłam zachować się tak w stosunku do niego? Nawet go nie wysłuchałam. Przekreśliłam go i nas nie znając prawdy. Straciłam szansę na bycie szczęśliwą u boku chłopaka w którym zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Nie mam już szans.
Nie chcę Cię znać, nie zbliżaj się do mnie. Cały czas w głowie słyszałam wypowiedziane przez niego słowa. Moje serce rozpadło się na tysiąc drobnych kawałeczków. Może je poskładać tylko Federico
ale na niego nie mogę już liczyć.

- Hej Lu, co się stało? - podeszła do mnie Demi.

- Moje życie nie ma już sensu. - dukam przez płacz.

- Ejj, nie mów tak. Mów szybko co się dzieje. - przytula mnie i pyta troskliwie.

- Federico.. - zaczynam i znów wybucham płaczem..

- Wiem.. Francesca mi powiedziała. On pożalił się jej. Spokojnie Lu, wybaczy Ci. Tylko się nie poddawaj.
Prawdziwa miłość pokona wszystkie przeszkody. Mogę podać Ci przykład. Ja i Chad. Na początku się nie znosiliśmy, potem zostaliśmy przyjaciółmi a na koniec zakochaliśmy się w sobie i teraz planujemy ślub. Ha. Można? Można. - uśmiecham się na jej rozgadanie. Dobrze że jest teraz ze mną, wolałabym żeby to Viola ze mną teraz była ale Demi też mnie podniosła na duchu i wiem że nie mogę się poddać tak szybko. Kocham Federico a on kocha mnie, wiem to.

- Zaraz, planujecie ślub? - pytam po chwili rozmyślań uświadamiając sobie co przed chwilą powiedziała.

- Tak! Nareszcie zaczynamy planować. - uśmiecha się co ja powtarzam.

 Violetta

- Nie masz dziewczyny? - pytam zdziwiona cały czas patrząc na szatyna.

- Nie, nie bawię się w dziewczyny. - mówi po czym zaraz spuszcza głowę w dół, jakby chciał coś ukryć.

- Rozumiem, idziemy? - skoro nie bawi się w dziewczyny to po co było to wszystko. Mogliśmy dalej mieć na siebie wywalone. Było by wtedy najlepiej. Zdenerwował mnie tym tekstem.

- Jasne. - mówi zdziwiony moim zachowaniem po czym wstaje i wychodzimy na zewnątrz. Gdy jesteśmy już na powietrzu idziemy chodnikiem w stronę parkingu. Na moje nieszczęście potykam się.

- Violetta! - słyszę krzyk szatyna który pociąga mnie za rękę tak mocno że wpadam na niego w chwili gdy obok mnie przejeżdża rowerzysta, mija mnie o włos. Wszystko dzieje się tak szybko, w jednej chwili potykam się następnie znajduję się w ramionach Leona przez jakiegoś rowerzystę który jechał pod prąd. Szatyn przysuwa mnie mocno do siebie. Tak, jakby chciał mnie uchronić przed całym światem. W jego ramionach jest mi tak dobrze. Mogłabym w nich spędzić resztę życia. Wdycham jego pewnie najdroższe na rynku perfumy zmieszane z równie drogim żelem pod prysznic. Oddycham głęboko.

- Wszystko ok? - pyta szeptem dalej trzymając mnie w objęciu. Odsuwam się delikatnie i nasze spojrzenia się spotykają. Moją uwagę przyciągają jego usta, jesteśmy niebezpiecznie blisko. Paraliżuje mnie dziwna potrzeba. Wpatruję się w jego usta a on swoich szmaragdowych oczu nie odrywa odemnie. Mam wrażenie że na świecie jesteśmy teraz tylko my. Słyszę jak oddycha. Ja w przeciwieństwie do niego chyba w ogóle przestałam to robić. Widzę jak zamyka oczy, wciąga powietrze i kręci głową. Kiedy ponownie otwiera oczy odsuwa mnie od Siebie tak jakby bardzo nie chciał lecz musiał.

- Wracajmy - mówi prawie niesłyszalnie. Marszczę brwi i czuję się po trochu odrzucona. Jego dłonie spoczywają na mojej tali. Uważnie śledzi moją reakcję. A ja w tej chwili jestem w stanie myśleć tylko o tym że jeszcze przed sekundą chciałam najbardziej na świecie żeby mnie pocałował ale tego nie zrobił.
On też tego chciał, widziałam to w jego oczach. Nie rozumiem tego faceta. Nie bawię się w dziewczyny.
Przez myśl przeszły mi jego słowa. Posmutniałam.

- Tak - bąkam po czym zdejmuję jego ręce ze swojej tali następnie odwracam się i odważnie idę przed siebie nie zwracając na niego uwagi. Gdy dochodzimy do samochodu robi to co przed firmą, otwiera drzwi od strony miejsca pasażera po czym czeka aż wsiądę. Kiedy to robię obchodzi swój czarny samochód i rusza w stronę naszego miejsca pracy. Tak, uświadomiłam sobie że łączy nas tylko i wyłącznie miejsce pracy, nic więcej. Jeszcze przed chwilą mogłabym powiedzieć że jest coś jeszcze ale swoim zachowaniem rozwiał moje wątpliwości. Gdy dojeżdżamy pod budynek szatyn obchodzi samochód po czym pomaga mi wysiąść.

- Dziękuję - bąkam gdy jesteśmy przy wejściu.

- Za co? - marszczy brwi. Z jego oczu mogłabym wyczytać że jest zły na siebie? Jasne. Coś mi się chyba pomyliło.

- Za uratowanie mnie. Ponowne. - uśmiecha się jakby speszony.

- Ten idiota jechał za szybko i pod prąd. Dobrze że tam byłem. Boję się myśleć co mogło Ci się stać. - mówi troskliwie? Nie, chyba żałuje tego co przed chwilą powiedział.

- Dziękuję za lunch, obiad. - niechętnie podnoszę wzrok i patrzę mu głęboko w oczy.

- Violetta.. ja.. - w jego oczach tym razem na sto procent widać przygnębienie. Przeczesuje dłonią włosy.

- Tak? - bąkam, cały czas na niego patrząc.

- Muszę już iść, trzymaj się. - mówi szybko. Tylko na to go stać? Fajne pożegnanie. Jeszcze niedawno prawie mnie pocałowałeś a teraz mówisz do mnie "trzymaj się"? Serio?

- Cześć. - mówię tak by zrozumiał że to sarkazm. Zrezygnowana odwracam się napięcie i bez oglądania się za siebie wchodzę do budynku.

Leon

Miałem taką okazję, taką okazję! Jestem debilem. Pewnie pomyślała Sobie że jestem jakimś gejem albo czymś. A ja przy niej czuję się jakbym nigdy nie był w towarzystwie kobiety. Jestem speszony.
Ta dziewczyna jest wyjątkowa i czasem nie wiem jak mam się zachowywać żeby jej nie podpaść.
Chociaż podpadłem jej już nie raz. Ta chwila.. to było magiczne. Nigdy się tak nie czułem. Nie chcę niczego przyśpieszać.. Chcę najpierw ją poznać. Nie chcę jej niczego narzucać. Nie wiem czy robię dobrze czy źle.
Dzisiaj wiem tylko że zabieram Federa i idziemy się dzisiaj opić bo przez tą przeprowadzkę w naszym życiu pojawiły się nowe sytuacje i problemy z którymi jak narazie sobie nie radzimy.



_____________________________________________

PAMPAMPAM! JEST 7! <3
Pod poprzednim rozdziałem było 15 komów.
Postanowiłam że nie będę Wam już narazie niczego narzucać.
Im będzie więcej komentarzy tym szybciej będzie 8 :3
Za wszystkie bardzo dziękuję <3
To bardzo miłe i dodaje mi dużo chęci :*
A jak podoba Wam się rozdział? 
Czekam na opinie <3

I WESOŁYCH ŚWIĄT MISIAKI <3
do następnego <3



Van  :3