Chapter 8 - "To znaczy..?"

CHAPTER 8

Leon

Szykuję się właśnie na melanż z Federem. Nagle słyszę swój dzwoniący Iphone.

Rozmowa telefoniczna Victorii i Leona
- Słucham?
- Dobry wieczór synku.
- Cześć.
- Jeśli spałeś to przepraszam ale nie widziałam Cię dzisiaj w firmie i nie było okazji do przekazania Ci informacji.
- Musiałem wyjść po lunchu. Jakich informacji?
- Powinieneś uprzedzać o wcześniejszym wyjściu mnie lub Demi. 
- Następnym razem uprzedzę. To co to za informacje?
- Otóż, jutro o 12 macie samolot do Paryża. W niedzielę odbędzie się pokaz ale potrzebujemy dnia na próbę. Na lotnisko zabierzesz z Federico Ludmiłę i Violettę. Dobrze?
- Żaden problem, z przyjemnością je zabierzemy.
- A więc to wszystko. Nie spóźnijcie się na samolot. Dobranoc.
- Narazie.

- Kto to? - zapytał Federico który właśnie wszedł do mojego pokoju.

- Matka. Mamy jutro samolot o 12. Lecimy do Paryża. Mamy zabrać Violettę i Ludmiłę. - wyjaśniłem mu zgodnie z prawdą.

- To może odpuścimy sobie już dzisiaj ten melanż? Normalnie do pracy mamy na 15 a nie jestem pewien czy do 12 się wyrobimy. - zaśmiał się

- Chyba muszę przyznać Ci rację - poklepałem go po ramieniu.


Ludmiła

Gdy wracam do domu w salonie zastaję zamyśloną przyjaciółkę.

- Coś się stało? - spogląda na mnie, wyrwałam ją z myśli.

- Rowerzysta prawie mnie potrącił. - burknęła beznamiętnie.


- O mój boże! Nic ci nie jest? - mój głos jest pełen troski.

- Nie, Leon mnie uratował. - spoglądam na nią z zaciekawieniem. Już mam ochotę zapytać o coś więcej ale gdy widzę jej spojrzenie postanawiam odpuścić. To dziwne ale gdy będzie chciała sama mi o powie co ją dręczy. Muszę być cierpliwa, nie będę naciskać.

- Jedźmy do klubu. - wyrywa mnie z rozmyślań przyjaciółka.

- Dzisiaj? - pytam zdezorientowana.

- Tak, dzisiaj. Zbieraj się. - mówi po czym wbiega na górę i słyszę tylko lekkie trzaśnięcie drzwiami. Nie pozostaje mi nic innego jak jej ustąpić. Skierowałam się ku łazience i zaczęłam się szykować.


Leon

Postanowiliśmy z Fede że zostaniemy w domu i na spokojnie ogarniemy jutro ten wyjazd.
Siedzimy teraz razem z nim przy telewizorze i oglądamy jakąś powtórkę meczu. Tylko to możemy oglądać bo na innych programach na nasze nieszczęście lecą same komedie romantyczne albo dramaty.
Nagle słyszymy mój dzwoniący telefon. Odbieram bez patrzenia na ekran.

Rozmowa telefoniczna L i V.
- Heeeej
- Violetta?
- Dlaczego.. no..
- Wszystko ok? Masz dziwny głos.
- To nie ja jestem dziwna tylko Ty!
- Violetta, piłaś?
- A co Ci do tego?
- Jestem ciekaw. Gdzie jesteś?
- W klubie.
- W jakim klubie?
- Niedaleko od firmy.. albo daleko.
- Jak wrócisz do domu? Czym?
- Dam sobie radę.
- Powiedz do cholery gdzie jesteś, mów.
- Nie interesuj się, to nie twoja sprawa. Słodkich snów Leon, pa.

- Jest jakiś klub niedaleko firmy? - kieruję pytanie do Federico.

- Jest, Chicago. A co? - pyta zdezorientowany.

- Violetta i pewnie Ludmiła tam są. Jadę tam. Jedziesz ze mną? - pytam szybko jednocześnie ubierając się do wyjścia.

- Nie. - rzuca po czym kieruje się w stronę kuchni.

Violetta

Gdy odkładam telefon do torebki, biorę łyka z kolejnego drinka i kieruję się ponownie na parkiet.

Nagle poczułam jak ktoś łapie mnie w tali, delikatnie się odchyliłam, żeby zobaczyć kto. Przystojny, "co mi tam, jak się bawić to się bawić". Obróciłam się do niego, oplotłam ręce wokół jego szyi i zaczęliśmy tańczyć. Po chwili już dosyć odważnie. Poczułam jak zaczął muskać moją szyję, odchyliłam głowę do tyłu żeby oddać się rozkoszy. Pocałunki zmierzały ku moim ustom. W końcu złączył nasze usta w delikatnym i wrażliwym pocałunku. Z czasem jednak ten pocałunek zrobił się brutalny, namiętny. Oderwaliśmy się od Siebie, by złapać oddech. Złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę toalet. Kiedy już tam dotarliśmy przyparł mnie do ściany i znów zaczął całować, tym razem odrazu namiętnie, na początku było to miłe ale po chwili jego ręce powędrowały tam gdzie nie powinny. Odepchnęłam go.
- Nie jestem jakąś dziwką! - krzyknęłam i chciałam wyjść ale zablokował mi drogę, przytulił mnie mocno i znów zaczął powtarzać to co przed chwilą.
- Nie udawaj, wiem że chcesz. - mówił między całowaniem i obmacywaniem mnie, był brutalny. Cały czas starałam się go odepchnąć! W pewnym momencie przypomniałam sobie, to mi się śniło..

- Zostaw mnie! - próbowałam go odepchnąć ale był silniejszy, próbowałam dalej, w końcu się poddałam,
po moich policzkach zaczęły spływać łzy, ogromne, jak groch. Ale....



- Nie słyszałeś co powiedziała, odpierdol się! - do łazienki wbiega mój ideał.. Leon Verdas.
Spogląda na mnie, w jego oczach widzę troskę i wściekłość. Szarpie mężczyznę i z całej siły uderza go w twarz. Gdy brunet upada szatyn nie ma zamiaru przestać go bić.

- Leon! - krzyczę by się uspokoił. Spogląda na mnie po czym ponownie na bruneta i podchodzi do mnie.

- Nic Ci nie jest? - pyta jednocześnie łapiąc moją twarz w dłonie. Czuję jak nogi się podemną uginają.
Gdy szatyn to zauważa łapie mnie w tali i prowadzi ku wyjściu.

- Muszę Cię stąd zabrać. - szepcze prawie niesłyszalnie.



Ludmiła 

Jest mi niedobrze, chcę wracać do domu. Postanowiłam wyjść na powietrze. Nigdzie nie widzę Violetty. Cholera! Boję się o nią. Zaczyna mi się robić słabo. Nie upadam. Znajduję się w czyichś silnych ramionach.
Otwieram oczy.

- Zawiozę Cię do domu. - oznajmia. Jestem teraz w stanie tylko się do niego przytulić. Jest mi tak dobrze przy nim. Zapominam o całym świecie. Czuję jak delikatnie podnosi mnie na ręce.


Leon

Cały czas przed oczami mam widok tego frajera który próbuje wykorzystać Violettę. Jestem wściekły.
Gdyby nie ona zabiłbym go. Nie chcę myśleć co by się stało gdybym nie zjawił się tam w porę.
Jest taka piękna i słodka gdy śpi. Przywiozłem ją do mojego domu bo nie miała kluczy od swojego.
Pewnie ma je Ludmiła. Zdziwiło mnie to że w domu nie ma Federico. Nie mogąc się oprzeć pocałowałem Violettę delikatnie w policzek i po cichu wyszedłem z pokoju. Gdy byłem na korytarzu dostałem SMS.

Od: Fede
Jestem z Ludmiłą u nich w domu. Zajmę się nią. 


Ludmiła

Obudziłam się.. w domu? Jakim cudem? Nic nie pamiętam

- Gdzie Violetta ? - krzyknęłam jednocześnie się podnosząc.

- Spokojnie, Leon się nią zajął. Jest u nas.- dopiero teraz zauważyłam Federico siedzącego na skraju mojego łóżka.

- Jak się tu znalazłam? Co tu robisz? - spojrzałam w jego piękne brązowe oczy.

- Przywiozłem Cię - powiedział szeptem

- Ale.. Dlaczego? Powiedziałeś że nie chcesz mnie widzieć. - spuściłam głowę ale on ujął dłonią moją brodę delikatnie unosząc moją twarz. Nasze spojrzenia się spotkały.

- Powiem całą prawdę Lu, nie mogę już dłużej. To co powiedziałem, że nie chcę cię więcej widzieć to największe kłamstwo jakie powiedziałem w życiu.

- To znaczy..? - nasze twarze były naprawdę blisko. Czułam jego oddech.

- Nie umiem zostawić Cię w spokoju i nie chcę żebyś ty zostawiała mnie. Rozumiesz? Kocham Cię Ludmiła i chcę z Tobą być - powiedział a ja momentalnie się uśmiechnęłam. Nie wiem co teraz powiedzieć.
Na szczęście nie muszę bo mój chłopak zamknął nasze usta w delikatnym ale pełnym miłości i pożądania pocałunku.

- Ja też Cię kocham - powiedziałam szeptem na co on tym razem się uśmiechnął.


 _________________________________

Jest 8 <3
Jest Fedemiła <3
Leonetta jeszcze troszkę :)

Czekam na opinie <3
Nie ma szantarzu <3
Kocham Was <3

V.