Chapter 11 - "O nic"

CHAPTER 11

ROZDZIAŁ DEDYKUJĘ ŚLICZNEJ :*

Stoję jak zahipnotyzowana, nie mogę oderwać od niego wzroku i chyba nie chcę tego robić. No, pocałuj mnie! Krzyczę w duchu a raczej błagam. Nie odrzucam od siebie tej myśli, przyznaję się do tego. Tak! Uświadomiłam sobie że Leon to męszczyzna z którym mogłabym spędzić resztę życia, chcę z nim poznawać świat, cieszyć się każdą chwilą, każdym dnien, chcę dzielić się z nim swoim szczęściem -tylko z nim. Tak bardzo chciałabym żeby on czuł to samo co ja - czuję ukłucie w sercu gdy uświadamiam sobie że mogę o tym tylko marzyć. Upajam się tą chwilą.
Stoimy tak już dość długo cały czas patrząc sobie w oczy - w tej chwili liczymy się tylko my. Cały świat zniknął. Jesteśmy jak w bańce. Jesteśmy bardzo blisko, czuję jego oddech i mam ochotę rzucić się na niego. Moją uwagę głównie przyciągają jego wargi - są pełne i bardzo podniecające. Tak bardzo chcę żeby spotkały się z moimi. Tylko tego pragnę w tej chwili. Jego szmaragdowe oczy nie wyrażają nic - przynajmniej ja nie potrafię z nich nic wyczytać. Nagle szatyn odwraca wzrok i gdy podążam za jego wzrokiem dostrzegam że jestem praktycznie naga - szlafrok odsłonił moje ciało odziane tylko w koronkowy, granatowy komplet majtek i stanika. Pod wpływem jego wzroku robię się purpurowa i szybko poprawiam szlafrok jednocześnie odzyskując świadomość. Nie patrząc na niego szybkim krokiem - a raczej biegiem zmierzam ku pokojowi blondynki.
Wpadam do jej pokoju zdenerwowana i jednocześnie podekscytowana tym co miało miejsce przed chwilą.
- No nareszcie! - wybucha Ludmiła gdy siadam przytłoczona na jej łóżku.
- Którą sukienkę mam założyć na obiad? - pyta ale ja kompletnie nie zwracam na nią uwagi.
- Violu? - pyta delikatnie widząc w jakim jestem stanie.
- To.. - zaczynam cicho.
- Co się stało? - pyta zdezorientowana.
- Leon - szepczę, rumieniąc się.
- Viola! Mów co się stało! - krzyczy a ja momentalnie spoglądam na nią. Robi swoją minę w stylu "i tak się dowiem" i uśmiecha się chytrze.

- Nie, nie, nic. No więc - z jakiegoś konkretnego powodu ściągnęłaś mnie tu nie dając mi nawet czasu na odzianie się przez co.. - mówię szybko, a słowa same wychodzą z moich ust.
- Chcesz mi o czymś powiedzieć? - siada obok mnie.
- Nie, co chcesz? Ja też muszę się jeszcze jakoś ogarnąć- burczę.
- Która? - podnosi w obie ręce dwie sukienki, w prawej trzyma czerwoną a w lewej czarną.
- Tylko po to mnie tu ściągnęłaś? - pytam lekko oburzona.
- No Vilu, muszę dobrze wyglądać przy Federico. Pomóż. - składa ręce jak do modlitwy i robi minę szczeniaczka na co mi odrazu przechodzi złość.
- Czerwona. - uśmiecha się a ja wstaję szybko i teraz już dyskretnie wychodzę z pokoju. Na korytarzu nie ma już Leona
Na szczęście. Wchodzę do swojego pokoju po czym wybieram sukienkę na dziś. Decyduję się na żółtą rozkloszowaną. Otwieram pudełeczko z biżuterią i odrazu w ręce wpada mi srebrna bransoletka, którą dostałam w prezencie od.. Leona. Uśmiecham się na samo wspomnienie. Przeglądam się jeszcze w lustrze, zabieram telefon i kieruję się w stronę salonu. Gdy schodzę po schodach w salonie jest już Ludmiła, stoi z Leonem? O nie. Ogarnia mnie nagły wstyd i kompletnie nie wiem jak się zachować. Zostawiłam go na korytarzu, bez słowa. Ale on też mnie nie zatrzymał. Ostatecznie podchodzę do nich i staram się udawać że wszystko ze mną ok.
- Spokojnie.. - słyszę słowo Ludmiły kierowane do szatyna. Spokojnie? Z czym ma być spokojny? Nie rozumiem.
- Hej - rzucam uśmiechając się do nich. Staram się nie zwracać zbytnio uwagi na szatyna. Jednak jego wzrok cały czas skupiony jest na mnie, tak czuję.
- Ładnie wyglądasz. - szepcze Leon wprost do mojego ucha gdy Federico podchodzi odrazu do Lu - przez moje ciało przechodzi przyjemny dreszcz.

Zdumiewa mnie jego brak reakcji, zachowuje się, tak, jakby nic się nie wydarzyło. A prawie mnie pocałował do cholery! Robi mi się smutno gdy uświadamiam sobie - no właśnie, prawie.
- Dziękuję - rumienię się, odpowiada tym swoim uwodzicielskim uśmiechem. Ten człowiek jest jak kemeleon, zmienia humor co chwilę - a ja już nie nadążam.
Do salonu wchodzi Victoria, wygląda promiennie - wygląda na to że ma dobry humor. Mierzy nas wszystkich serdecznym spojrzeniem i staje na samym środku pokoju. Leon stoi tuż przy mnie.
- Cieszę się że jesteśmy tu wszyscy - zaczyna Victoria.
- Wiecie już, zostajemy tu na tydzień. Odbędzie się tu jeden z najważniejszych pokazów w historii naszego domu mody. Mam nadzieję i wierzę że zapamiętamy ten czas jak najlepiej i jak najdłużej. Są tu w tej chwili najbardziej doceniane osoby. Wieczorem macie czas wolny. Napewno każdy z was jakoś sobie go zorganizuje. Z wszelkimi pytaniami, wątpliwościami wiecie gdzie się zgłosić. To wszystko co chciałam przekazać. Zapraszam na posiłek. - skończyła swoją długą wypowiedź. Wszyscy skierowali się w stronę jadalni.
- Viola! - krzyknęła blondynka w moją stronę - klepiąc krzesło ze swojej lewej strony. Usiadłam na miejscu które mi zajęła a zaraz po mnie & obok mnie miejsce zajął Leon. Gdy wszyscy zajęli już miejsce przy stole z pomieszczenia obok wyłoniły się dwie kobiety - pewnie mniej więcej w moim wieku. Obydwie szatynki, średni wzrost, okrągłe kształty - ale mniejsza o to.
Obydwie zwracają uwagę na Leona. Cholera. Z wielką chęcią mam ochotę jakoś pokazać im że on jest mój - to znaczy nie jest, ale.. Kurde!
Przeklinam w myśli. Jestem zazdrosna. Jedna z nich gdy podchodzi i kładzie przed nim danie - wygina się jak jakaś - nie mam oskreślenia. Leon patrzy jej w dekolt i mimo tego że jest odwrócony odemnie to mam pewność że tak jest. Tego już za wiele! Straciłam ochotę na obiad i przebywanie w tym towarzystwie.
- Przepraszam, źle się czuję. - rzucam, wstając szybko.
- Chcesz iść do pokoju, Violu? - pyta Victoria - w jej głosie słychać troskę.
- Tak. - rzucam oschle.
- Pójdę z nią - obok mnie wstaje Ludmiła.
- Nie, ja pójdę. - odwracam się niechętnie i widzę że Leon chwyta moją rękę i ściska ją lekko.
- Mogę iść sama. - piorunuję go wzrokiem.
- Dobrze, idźcie. Leon, zaopiekuj się nią. Gdyby coś się dzi..
- Dobrze - tym razem wzrokiem zabija go Victoria. No fakt, to bezczelne że jej przerwał. Z doświadczenia wiem że ona tego nie toleruje. Jednak szatyn kompletnie nie zwraca uwagi na matkę, obejmuje mnie w tali i prowadzi w stronę korytarza.
Gdy jestem pewna że jesteśmy w odpowiedniej odległości - wyrywam się z jego objęcia.
- Puść mnie! - wybucham nagle i widze że jest zdezorientowany i zaskoczony moim zachowaniem.
- O co Ci chodzi? - odpowiada takim samym tonem co ja - momentalnie w moich oczach zbierają się łzy.
- O nic - rzucam po czym odbiegam od niego i zatrzaskuję za sobą drzwi. Zrezygnowana siadam na podłodze i zaczynam szlochać.

____________________________________

Hej :3 Nareszcie znalazłam czas na 11 :3
Siedzę w galerii z koleżanką i piszę go - a ona jest na mnie już zła ale wybaczy :D
Okej, czekam na opinie :*
Dziękuję za komy pod 10 <3
Do następnego :)

____________________________________