Chapter 12 - "To ja jestem zły"

CHAPTER 12

Rozdział dedykuję Levone ❤

Ludmiła

Już od dłużego czasu nie ma Violi i Leona. Zamiast słuchać Victorii która opowiada o tym jak ma wyglądać nasz pobyt tutaj i wszystko z nim związane to moje myśli cały czas krążą wokół tamtej dwójki - są dwie opcje. Pierwsza - Leon czule zajmuje się Violą i wszystko idzie w dobrym kierunku, druga - pokłócili się. Nagle czuję jak ktoś opuszkami palców gładzi moje kolano - Violi nie ma więc zostaje tylko jedno. Spoglądam na Federico który uśmiecha się do siebie jak idiota. Chwytam jego rękę a uśmiech odrazu schodzi mu z twarzy. Uśmiecham się gdy splata nasze palce i ściska mi dłoń. Gdy to robi przez moje ciało przechodzi przyjemny dreszcz. Nagle do stołu dosiada się Leon - na miejscu Violetty.
- Musimy porozmawiać - szepcze tak żebym usłyszała go tylko ja i tak jest bo wszyscy inni z zawzięciem słuchają Victorii. Gdy na niego spoglądam nawet na mnie nie patrzy i z jego twarzy nic nie mogę wyczytać - jest zły? smutny? Może to i to? Coś się stało?

- O Leon. Co z Violą? - słyszę głos Victorii która dopiero teraz zauważa szatyna.
- Nie martw się - po mistrzowsku wymija jej pytanie a wyraz twarzy ma taki że kobieta zaprzestaje z dalszymi pytaniami.

Violetta

Właśnie wyszłam z łazienki, prysznic dobrze mi zrobił. Potrzebuję tylko świeżego powietrza. Na dworze może być chłodno więc wybieram białą bluzkę, czarną skórzaną kurtkę, dżinsy i czarne botki. Tak będzie mi najwygodniej.

Wychodzę z pokoju i kieruję się w stronę tylniego wyjścia. Gdy jestem na dworze idę przed siebie jednocześnie podziwiając piękne plenery Paryża. No tak - przecież nie codziennie chodzisz wieczorem po najpiękniejszym mieście miłości, rozmyślając nad swoimi sprawami sercowymi. Boję się tylko jednego - że te rozmyślania nic mi nie dadzą, że nie zrozumiem Leona - że i tak to on sam będzie musiał wyjaśnić mi co czuje. Wszystko było ok - po co on się zjawił? Miałam dobre życie, nie musiałam myśleć o takich rzeczach bo nikt taki jeszcze nie pojawił się w moim życiu a tu nagle taki Leon i bum! Wszystko w moim życiu przewróciło się do góry nogami. Mam mętlik w głowie i muszę sobie z tym jakoś poradzić.

Leon

- O czym chciałeś rozmawiać? - do mojego pokoju wpada Ludmiła.
- Puka się! - bąkam zły.
- Jejku, spokojnie - odpowiada chyba zdezorientowana moim zachowaniem.
- Sory- mówię już nieco spokojniej.
- Zaprosiłeś ją już?
- Nie miałem okazji! Jak tylko wyszliśmy z jadalni zaczęła na mnie krzyczeć! - podnoszę głos.

- Jak to? Dlaczego? - Ludmiła patrzy na mnie zmieszana całą sytuacją.
- Jeszcze żebym wiedział! - rzucam jej groźne spojrzenie.
- Chyba muszę z nią pogadać. Ale mogłeś jej jakoś przerwać przecież, załagodzić sytuację i zaprosić na tą kolację tak jak ustaliliśmy przed obiadem, pozatym - jak do nas doszła to wszystko było ok - musiałeś odwalić coś w trakcie obiadu! - każde słowo mówi z pewnością.
- Ale co? Ja nic nie zrobiłem!
- Wiem! Patrzyłeś się w cycki tym kelnerkom! Tak samo jak Federico! O to się wkurzyła! - zaczęła krzyczeć jednocześnie wymachując rękoma.
- Co? Nie! - próbuję kłamać.
- Nie kłam! Mrużysz oczy jak kłamiesz! Fede mi mówił! - momentalnie przestaję mrużyć oczy. Cholera.
- Może ona poprostu faktycznie chce żebym zostawił ją w spokoju.
- Nie! Leon do cholery! Nie zdajesz sobie sprawy z tego że ona chce z Tobą być tak mocno jak ty! Zrozum to i zrób coś!
- Ale co ja mogę zrobić? - pytam smutny.
- Powiedz jej co czujesz!  To wystarczy - rzuciła po czym przytuliła mnie lekko i wyszła. Powiedzieć co czuję? To nie takie proste. Chyba nawet niewiem co czuję.


Siedzę w pokoju od dłuższego czasu i myślę nad tym co powiedziała Ludmiła. Nagle słyszę jak ktoś wali w drzwi obok - czyli do Federico. Zrywam się z łóżka i wychodzę zobaczyć kto budzi mojego biednego przyjaciela, znając życie - pewnie śpi. Na korytarzu stoi Ludmiła.
- Leon.. - mówi cicho gdy mnie zauważa.
- Co się stało? - pytam równie cicho.
- Violetta.. Nie ma jej.. - szepcze a drzwi przy których stoi otwierają się a w nich zjawia się zaspany Federico. Gdy zauważa Ludmiłę odrazu się 'budzi'.
- Ej, ej co się dzieje? Dlaczego płaczesz? - tuli ją do siebie przez co ona wybucha płaczem.
- Niewiem.. Nie ma jej nigdzie.. U niej w pokoju - nie, w łazience - nie, obeszłam cały dom - nie ma po niej śladu. Zostawiła telefon. A jak jej się coś stało? Nikomu nie mówiła że wychodzi! Moja Viola.. - mówi przez płacz.
- Spokojnie, gdzie mogła pójść? - pytam spokojnie.
- Niewiem. Pewnie gdzieś w miasto.
- Ludmiła to Paryż! Zastanów się! - nagle przed oczami mam Violettę błąkającą się po po mieście, zdaną tylko na siebie. Jak ona mogła tak sobie wyjść? Przecież może jej się coś stać!
- Nie wrzeszcz na nią! - rzuca do mnie Federico, tuląc blondynkę.
- Ludmiła.. - szepczę błagalnie.
- Zawsze gdy wyjeżdżałyśmy na wakacje za granicę - pierwsze co zwiedzałyśmy to - z czego dane miasto słynie.. Wszystko chciałyśmy widzieć z bliska. W Paryżu nie byłyśmy.. A tu najbardziej znana je.. - Wieża - dokończyłem za nią.
- Ale Leon.. - Spokojnie, znajdę ją. Choćby niewiem co - rzuciłem, drugie zdanie powiedziałem praktycznie do siebie.

Violetta

Wieża.. To najpiękniejsze co w życiu widziałam, oprócz Leona. Uśmiecham się do siebie na tę myśl. Gdybyśmy przyjechały tutaj z Lu, pierwsze co chciałybyśmy zobaczyć to właśnie Wieża Eiffla - z niej przecież słynie Paryż. Mam nadzieję że blondynka nie będzie miała mi za złe że przyszłam tu bez niej. Siedzę tu już dłuższy czas - w sprawie Leona nie wymyśliłam nic nowego. Dalej niewiem co o tym myśleć, jak się zachować.. To skomplikowane. Nagle na policzku poczułam kropelkę a zaraz po niej następną i następną.. No tak - tylko deszczu mi brakowało. Chyba najlepiej zrobię jak wrócę - pewnie nikt nie zauważył że wyszłam. Może Lu. Muszę do niej zadzwonić.
- Kuźwa - rzucam gdy uświadamiam sobie że nie mam swojego Iphone'a.
Odwracam się szybko i zamieram gdy widzę przed sobą Leona.
- Jesteś z siebie zadowolona? - rzuca dość oschle.
- Zostaw mnie - bąkam i chce go wiminąć ale robi krok i uniemożliwia mi to.
- Ludmiła się o ciebie martwiła, bardzo. Zresztą nie tylko ona! - ciągnął, patrząc na mnie gdy tymczasem ja unikałam jego wzroku.
- Tak? A kto jeszcze? Może ty? - zaśmiałam się.
- To takie dziwne? - spojrzałam na niego.
- Tak. Chcę wracać. Nie rób scen, przepuść mnie - ponownie zagrodził mi drogę.
- Nie. Wyjaśnimy sobie coś - z każdym następnym wypowiadanym przez nas słowem deszcz padał coraz bardziej.
- Co Ty chcesz wyjaśniać? Nie nadążam już! Zachowujesz się jak.. jak.. - zaczęłam się jąkać a na jego twarzy zauważyłam błąkający się uśmiech, którego nie udało mu się ukryć.
- Jak co? - zaśmiał się.
- Nie ma nawet do czego Cię porównać! To nie jest śmieszne do cholery! - krzyknęłam a on nagle spoważniał.
- Dlaczego nikomu nie powiedziałaś że wychodzisz? - zaczął znowu zły.
- Nie pomyślałam o tym! Byłam zła! Zresztą nadal jestem! - zaczęliśmy się przekrzykiwać.
- To ja jestem zły! - zbliżył się do mnie tak że byliśmy bardzo blisko - co trochę wybiło mnie z równowagi.
- Ty? Niby dlaczego? - rzuciłam odchle.
- Bo się o Ciebie martwiłem!
- Ty się martwiłeś? O mnie? Niby z jakiej okazji? - udałam że mnie to śmieszy.
- Z takiej że mi na Tobie zależy - bo nie chcę żeby stało Ci się coś złego - spojrzałam na niego, wyraz twarzy miał dziwny. - Czy ja się przesłyszałam? Stanęłam jak wryta, przyglądając mu się.
- Jestem zły bo Cię kocham!
- Cco? - zająkałam się a on w odpowiedzi - nim zdążyłam się zorientować - chwycił mnie w talii i pocałował delikatnie. Oby to tylko nie był sen.

________________________________________

Hejeczka! ❤
Powiem szczerze.. nie jestem zadowolona z końcówki.. Jakoś inaczej miało mi to wyjść.. Ale nie będę już zmieniać.. Ale jest beso leonetty! Tylko to ostatnie zdanie :D
A jak Wam się podoba?
Kończy się to opowiadanie a zbliża się nowe, jeeeju :D
Czekam na Wasze opinie <3
Do następnego kochani :*

V 💋