Chapter 2

Chapter 2

Rozdział dedykuję Sheili ❤

 - Leon! - pisnęła brunetka jednocześnie przytulając się do szatyna. Odwzajemnił uścisk i zauważyłam, że przygląda mi się. Nagle poczułam się tu nie mile widziana jeszcze bardziej. Nie powinnam tu być. Nie jestem taka jak wszyscy inni tutaj, muszę się stąd jakoś wydostać nim stanie się coś, czego pożałuję. Spojrzałam na Leona podczas gdy on nie odrywał wzroku odemnie mimo, że Hana zaczęła obsypywać go pytaniami, stwierdzeniami i wszystkim innym. Właściwie to nie zwracał na nią w ogóle uwagi. Zarumieniłam się lekko i w duchu skakałam z radości, że maska ukryje moje policzki które przybrały barwę ciemnego różu. To wzrok Leona tak na mnie działał, nie rozumiem dlaczego tak się na mnie gapi!
- Dlaczego nie masz maski? - usłyszałam głos Hany, zmierzyłam szatyna wzrokiem. Ubrany był w czarny idealnie dopasowany garnitur, białą lnianą koszulę oraz cienki granatowy krawat. Włosy jednak przykuły najbardziej moją uwagę, długa grzywka postawiona na żel. Ta idealna fryzura była naprawdę imponująca. Nagle poczułam chęć dotknięcia jego włosów. Przymrużyłam powieki i spuściłam głowę żeby się choć trochę opamiętać. Co on ze mną robi do cholery?
- Założę mała, spokojnie - Leon chyba niechętnie odwrócił wzrok na brunetkę, uśmiechnął się i puścił jej oczko. Zachichotała. - Przedstawisz mi koleżankę? - ponownie swój wzrok przeniósł na mnie, jego szmaragdowe oczy zaczęły błyszczeć. Uśmiechnął się ukazując rząd prostych, białych zębów. Gdy zobaczyłam ten uśmiech poczułam, że robi mi się słabo. Zdecydowanie ten chłopak to ósmy cud świata.
Ideał. Nie masz u niego szans, Castillo - odsunęłam od siebie tę myśl, akurat teraz wyglądam bardzo dobrze, uśmiechnęłam się w jego stronę.
- To Violetta, pracuje u.. - zgromiłam ją wzrokiem.
- Miło mi - przerwałam jej, niepewnie wyciągnęłam dłoń w jego stronę. Nie! On nie może wiedzieć, że pracuje w jego domu. W domu jego rodziców, będzie miał mnie za nic.
- Mnie również, nawet nie wiesz jak bardzo - chwycił moją dłoń ale jej nie uścisnął. Pociągnął mnie lekko w swoją stronę tak, że staliśmy niebezpiecznie blisko. Spojrzał mi głęboko w oczy. Poczułam motylki w brzuchu, to żałosne ale naprawdę je poczułam. Spuściłam głowę żeby ukryć rumieńce. Musnął mój policzek jednocześnie kładąc dłoń na mojej talii. Poczułam przyjemne mrowienie w miejscu gdzie mnie dotknął.
- Viola, chodźmy. Poznasz moje przyjaciółki - odsunęłam się od Leona, on jednak cały czas trzymał rękę na mojej talii. Spojrzałam na niego.
- Do później - rzucił i czułam, że chce coś jeszcze dodać ale przeniósł wzrok na kogoś, kto jak sądzę - zmierzał w naszą stronę. Podążyłam za jego wzrokiem. Moim oczom ukazała się śliczna blondynka, ubrana w czerwoną sukienkę idealnie podkreślającą jej imponujące krągłości. Włosy miała pokręcone, jak fale.
Nie oszukując się, wyglądała najlepiej z wszystkich. Powoli zaczęłam się domyślać, kim może być.
- Hej - rzuciła w naszą stronę, konkretnie do Leona. Musnęła jego policzek podczas gdy on nadal trzymał rękę na moich plecach. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Nie uśmiechał się ale też nie był strasznie poważny. Spojrzała na niego pytającym wzrokiem, jakby była zdziwiona jego zachowaniem. - Pomożesz mi witać gości? - dodała pytanie próbując jakoś bardziej przykuć do siebie jego uwagę. Spojrzał na nią a potem na mnie jakby pytał mnie o pozwolenie. Niepewnie kiwnęłam głową, uśmiechnął się po czym odwrócił całkiem w jej stronę.
- Cześć Jessica - wzrok całej naszej trójki przeniósł się na Hanę. Ton z jakim przywitała się z blondynką był naprawdę oschły. Dziewczyna spojrzała na nią, potem na mnie.
- Hej, nie zauważyłam Cię. Przyszłaś.. - chyba chciała wskazać na mnie tak, żebym tego nie zauważyła. Coś jej nie wyszło.
- Z Violettą - Hana podeszła bliżej mnie - Violetta Castillo, Jessica Whitmore - przedstawiła nas sobie. Równocześnie kiwnęłyśmy głową. Czyli się nie pomyliłam to jej dom, jej impreza. Chociaż to przestało mnie już interesować. Ku mojemu zdziwieniu bardziej ciekawiło mnie, kim ona jest dla Leona. Poczułam ukłucie gdy zobaczyłam, jak razem odchodzą. Podążyłam za nimi wzrokiem. Gdy byli już dość daleko od nas, moje spojrzenie skrzyżowało się ze spojrzeniem Leona. Uśmiechnął się szeroko gdy zobaczył, że na nich patrzę.
Ogarnij się Violetta, za wysokie progi.




- Naprawdę ładnie Ci w tej sukience - spojrzałam na Alice, uśmiechnęłam się nieśmiało.
- Wygląda dużo lepiej niż Jessica - dodała Hana, popychając mnie lekko, zaśmiałyśmy się.
- Bez przesady - zaprzeczyłam. Spojrzałam w stronę Jessici, cały czas klejącej się do Leona. 
Czy ten chłopak naprawdę nie ma jej jeszcze dość? Ewidentnie jej się podoba. Cieszy mnie tylko fakt, że z jego strony nie widać żadnej inicjatywy. Nawet maska nie ukrywa jego znudzenia. Mimo, że udaje radosnego widać, że wcale nie ma ochoty tu być. Wróć, ma ochotę tu być ale nie cały czas w towarzystwie blondynki.
- Patrzy na Ciebie - Hana szepcze mi do ucha, spoglądam na nią. - Leon - dodaje. Znowu odwracam wzrok w stronę Whitmore i jego, faktycznie. Gdy nasze spojrzenia się krzyżują, peszę się i szybko odwracam wzrok który napotyka na wysokiego, szczupłego blondyna idącego niedaleko mnie. Odwracam się żeby zobaczyć w którą stronę zmierza jednak za mną nie ma nikogo. Cholercia, on idzie w moją stronę.
Nieśmiało odwzajemniam uśmiech jaki mi posyła.
- Zatańczysz? - pyta gdy jest już przedemną. Co mi szkodzi. Kiwam głową, spoglądam na Hanę która daje mi znak pozwolenia i ponownie pokazuje mi coś wzrokiem. A raczej kogoś. Staram się nie spoglądać już w tamtą stronę, przewracam tylko oczami i podążam na parkiet wraz z blondynem. W tle leci jakiś nieznany utwór, wolny. Kładę rękę na ramieniu niebieskookiego blondyna, on zaś jedną swoją rękę kładzie na mojej talii a drugą chwyta moją prawą dłoń. Powoli zaczynamy się poruszać w rytm muzyki.
- Nie ładnie się zachowałem - uśmiecha się w moją stronę, rzucam mu pytające spojrzenie. - Nie przedstawiłem się, jestem Mike - uśmiecham się szeroko.
- Violetta - kiwa głową cały czas prowadząc mnie w tańcu.
- Piękne imię pięknej właścicielki - rzuca a ja prycham, on zaraz za mną
- Dziękuję - przybliżam się jeszcze bardziej do niego, czuję perfumy męskie, cieszę się że przynajmniej są ładne. Nie muszę się męczyć z brzydkim zapachem. Uśmiecham się lekko. Same plusy, wysoki, przystojny, żartobliwy, miły Leon to Twój ideał, nie oszukuj się. Moje myśli są pełne sprzeczności. Lekko kręcę głową. Wychylam się lekko za ramię Mike'a, a propo Leona. Tańczy z Jessicą, bardzo blisko mnie i Mike'a.
Z pewnością można stwierdzić, że znowu cały czas na mnie patrzy mimo, że tańczy z inną. Co za chłopak.
Gdy na chwilę odwracam wzrok by potem znowu tam spojrzeć, pary już nie ma.
- Odbijany - słyszę po raz drugi dzisiaj ten głos. Stajemy z Mike'm, odwracam się w stronę szatyna.
Tym razem nie patrzy na mnie, jego wzrok dosłownie 'zabija' blondyna. Spoglądam na Mike'a. W jego oczach widać: strach? Naprawdę? Aż tak? Z trudem powstrzymuję się od śmiechu gdy przypominam sobie co jeszcze przed chwilą o nim myślałam. Mike puszcza moją rękę, szybko uśmiecha się do mnie i odchodzi.
Leon bez chwili zastanowienia przyciąga mnie do siebie i trzyma mocno. Znowu niebezpiecznie blisko.
Tak, że czuję jego oddech. Moje serce zaczyna bić szybciej.
- Piosenka się skończyła - stwierdzam ze słodkim uśmiechem.
- Poczekamy na następną - odpowiada nadal trzymając mnie mocno, blisko siebie. I tuż po jego słowach w tle rozbrzmiewają dźwięki kolejnej piosenki. Leon uśmiecha się triumfalnie i urzekająco. Zaraża mnie tym tak, że i ja szczerzę się jak idiotka. Zaczyna się poruszać a ja razem z nim. Mimo że Mike tańczył całkiem dobrze, przy Leonie to przeciętniak.
- Jak się bawisz? - pyta, nie odrywając odemnie wzroku. Powoli tonę w jego szmaragdowych oczach.
- Całkiem dobrze, a Ty? - pytam.
- Teraz też - odpowiada przesuwając dłonią po moich plecach. Czuję jak jego ręka zmierza ku mojej pupie. Rozglądam się nerwowo, chwytam jego rękę i kładę ponownie na plecach, dużo wyżej. Uśmiecha się szeroko. - Pasujemy do siebie - dodaje, gromię go wzrokiem.
- Słucham? - prycham.
- Dzisiaj, Ty masz granatową sukienkę a ja krawat - rzuca szybko cały czas się uśmiechając. Spuszczam wzrok, końcami palców chwyta mój podbródek i zmusza do ponownego kontaktu wzrokowego. - A o czym pomyślałaś? - pyta a ja czuję, że moje policzki robią się czerwone.
- Niczym - rzucam oschle.
- Załóżmy - mówi, uśmiechając się. - Podoba Ci się? - pyta, rzucam mu pytające spojrzenie.
- Kto? - odpowiadam pytaniem na pytanie.
- Ten blondyn - odpowiada chłodno.
- Nie interesuj się - droczę się.
- Mam bardzo osobliwe zainteresowania, Violetto - patrzę na niego zdziwiona. - To czysta ciekawość - dodaje, uśmiecham się słodko.
- Może tak, może nie - droczę się ponownie.
- Nie drocz się ze mną - rzuca i przyciąga mnie bliżej.
- A Ty mi nie rozkazuj - odrywam się od niego i już chcę odejść gdy chwyta mnie za nadgarstek i ponownie przyciąga do siebie.
- Nie obrażaj się - mówi a ja tylko patrzę na niego. Nie odpowiadam i słyszę, że piosenka się kończy.
Odwracam się znowu w celu zostawienia go samego jednak czuję, idzie za mną.
- Do zobaczenia - szepcze mi do ucha, odwracam się gwałtownie.
- Oby nie - rzucam i znowu odchodzę. Tym razem nie idzie za mną. Wkurzył mnie. Za kogo on się uważa?
Mam nadzieję, że już go nie zobaczę. Pracujesz w jego domu, debilko. O NIE.


_____________________________________________________________________

Hej kochani <3

Zastanawiałam się czy dodać dzisiaj czy jutro, jest dzisiaj.

Ogólnie rozdział mi się podoba.

Czuję, że to opowiadanie pójdzie mi lepiej niż to poprzednie.

Mam nadzieję, że będzie się Wam podobać ❤

Gif z mojej najlepszej telenoweli "Triumf miłości" *.*

Trójka może pojawi się w weekend - w zależności od komentarzy.

I MAM DO WAS PROŚBĘ, JAK JUŻ SOBIE ZAJMUJECIE TO WRACAJCIE V:

Czekam na opinie, Rosalie