Chapter 3

Chapter 3

Rozdział dedykuję Madzi, mówisz i masz :*

- Błagam Lu, idź tam.. - zaczęłam błagać przyjaciółkę będąc tuż przy pokoju Leona. Barbara poprosiła mnie o zaniesienie mu śniadania.
- Nie, pójdziesz Ty! - obróciła mnie przodem do mahoniowych drzwi.
- A jak mnie rozpozna? - spojrzałam na nią.
- Co się takiego stanie? Z tego co mi opowiadałaś można stwierdzić, że ewidentnie mu się spodobałaś więc wyprostuj się i wejdź tam bo chłopak umrze z głodu - zaśmiała się a ja zaraz po niej. Nerwowo poprawiłam włosy i chwyciłam za klamkę delikatnie ją przyciskając. Weszłam do pokoju najciszej jak mogłam i z ulgą stwierdziłam, że Leona nie ma w pokoju. Szybkim krokiem podeszłam do szafki nocnej tuż przy łóżku po czym odstawiłam tacę z jedzeniem na mebel. W całym pokoju roznosił się zapach jego perfum, napewno jego, pamiętam dokładnie z wczoraj. Zaciągnęłam się i usiadłam na łóżku jednak tak szybko jak usiadłam, tak szybko wstałam bo za drzwiami prowadzącymi z pokoju, pewnie z łazienki usłyszałam jakiś trzask.
Zerwałam się szybko ku wyjściu. Złapałam Ludmiłę i nie zatrzymując się w biegu pociągnęłam ją za sobą.
- Rozpoznał Cię? - zapytała zdyszana gdy dotarłyśmy do kuchni.
- Nie widział mnie - odpowiedziałam wymijająco jednocześnie zajmując się zmywaniem brudnych naczyń. Spojrzała na mnie pytająco - Był w łazience - dodałam. Uśmiechnęłam się szeroko.
- Nie ciesz się tak, pracujesz tu a on tu mieszka - spojrzałam na nią morderczym wzrokiem jednak nie bardzo się tym przejęła - nie unikniesz spotkania z nim - dodała pewnie.
- Nie chcę unikać spotkania z nim - odpowiedziałam po chwili.
- Ale nie chcesz żeby się dowiedział, że tu pracujesz - przytaknęłam - więc co zamierzasz zrobić, żeby się nie dowiedział? - zapytała unosząc brew. Nie odpowiedziałam. Do pomieszczenia wparował mój brat.
Spojrzałam na Ludmiłę która zarumieniła się, jak zawsze gdy w pobliżu przebywał Federico.
- Cześć, mała - zwrócił się do mnie, odpowiedziałam mu uśmiechem - Cześć, Ludmiła? - zbadał ją wzrokiem.
- Cześć, Fede - odpowiedziała uśmiechnięta od ucha do ucha. Pokręciłam głową próbując ukryć rozbawienie. Nie rozumiem dlaczego oboje próbują ukryć to, że się sobie podobają.
- Idziesz do pracy? - zapytałam, krzyżując ręce na piersi.
- Jest niedziela, siostrzyczko - zaśmiał się, wziął do ręki jedno czerwone jabłko, puścił oczko i wyszedł.
Pokręciłam głową z dezaprobatą - czasem mnie denerwuje ale kocham go i gdyby nie on - nie dałabym sobie rady z utratą rodziców. To on mnie wspierał, pocieszał i mówił Wszystko będzie dobrze, razem damy radę. Nazywamy się Castillo - to do czegoś zobowiązuje. Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć, siostrzyczko. Nie wymieniłabym go na nikogo, to najlepszy brat.


- Więc mogę wyjść? - spojrzałam na kobietę, przytaknęła. Głupio mi gdy pomyślę, że uważałam ją na początku za wredną babę.
- Jest niedziela, masz wolne, możesz wyjść - uśmiechnęła się.
- Dziękuję - wyszłam z jej gabinetu i skierowałam się ku swojemu "pokojowi". Szłam korytarzem gdy nagle z pokoju wyszedł szatyn, na chwilę stanęłam jak wryta. Nie mogłam uwierzyć w swoje szczęście bo jakimś cudem nie spojrzał nawet w moją stronę przez co nawet mnie nie zauważył. Głośno wypuściłam powietrze gdy sobie poszedł.
- Violetta? - nagle przedemną pojawiła się blondynka - Co się stało, jesteś blada - dodała.
- Nie ważne, możemy iść - przytaknęła i poszłyśmy w stronę wyjścia. Wolny dzień, trzeba to jakoś wykorzystać. Razem z Lu, jak za dawnych czasów postanowiłyśmy wybrać się na zakupy.
Mimo to, że pracuję jako służąca moja pensja jest naprawdę niezła.
Nie odrazu, ale jakiś czas później zastanawialiśmy się z Federico czy nie mamy jakiejś rodziny do której moglibyśmy skierować się po pomoc, okazało się, że mamy ciotkę której rodzice zapisali cały majątek. Wydaliśmy wszystkie oszczędności żeby ją znaleźć - na szczęście nie na marne. Ucieszyła się, że sami ją znaleźliśmy - bez żadnych oporów ani warunków chciała oddać nam wszystko jednak postanowiliśmy, że postaramy się zacząć swoje życie od nowa, sami. Jeśli nam nie wyjdzie odrazu jej o tym powiemy a ona nam pomoże. Swoją drogą, moglibyśmy wziąć te pieniądze i mieć lepszy start ale Castillo do czegoś zobowiązuje i wszystko czego się kiedyś dorobimy, będziemy zawdzięczać sobie. Jeśli chodzi o Angie, naszą ciotkę dzwoni do nas co jakiś czas z pytaniami - ona jest drugą osobą dzięki której dałam sobie jakoś radę. W pewnym sensie zastąpiła mi i Federico mamę za co będziemy jej wdzięczni do końca życia.


- Dwa razy waniliowe frappuccino i sernik - uśmiechnęłam się w kierunku kelnera, młody chłopak o niebieskich oczach i czarnych włosach. Przystojny ale jednak nie w moim guście.
- Ale się na Ciebie gapił - spojrzałam na Ludmiłę, oboje wybuchnęłyśmy śmiechem - serio, podobasz mu się - dodała, prychnęłam.
- Cóż, nie z wzajemnością - odpowiedziałam szorstko.
- No tak, przecież Tobie teraz, tylko i wyłącznie podoba się Leon Verdas - na słuch ostatnich dwóch słów które powiedziała, przypomniałam sobie wczorajszy wieczór. Uśmiechnęłam się na wspomnienie jednak uśmiech szybko zniknął z mojej twarzy gdy przypomniałam sobie również ostatnią wymianę zdań z szatynem.
- Dlaczego tak myślisz? - zapytałam po trochu udając zaskoczenie.
- Gdybyś się widziała, kiedy opowiadałaś mi co się wczoraj działo - uśmiechnęła się szczerze.
- Przestań, nie opowiedziałam Ci co się wydarzyło potem - wyraźnie zaintrygowało ją to bo przesiadła się bliżej mnie.
- Co pominęłaś? - zapytała zaciekawiona, zaśmiałam się.
- Szkoda gadać, raz jest miły a zaraz strasznie apodyktyczny - przewróciłam oczami.
- Aż tak źle? - ponownie zapytała. Wydymałam usta.
- Zmieńmy temat, jak Ty i Federico? - na samo wypowiedziane jego imię znowu się zarumieniła.
- Nie ma o czym gadać - poprawiła nerwowo włosy.
- Dlaczego nie powiesz mu, że Ci się podoba? - zapytałam, spojrzała na mnie.
- Żeby mnie wyśmiał? Nie, daruję sobie - wymamrotała. Przewróciłam oczami.
- On nie jest taki - właściwie to faktycznie, dzisiaj rano olał ją całkowicie ale on tak robi. Swoją drogą, gdy się o nią starał to ona udawała nie dostępną więc próbuje teraz czegoś innego, jakoś sobie chłopak musi radzić.
- Gdybym mu się podobała.. - zaczęła ale jej wzrok powędrował na kogoś kto pewnie wszedł właśnie do kawiarni, podążyłam za jej wzrokiem i moim oczom ukazała się Hana a zaraz za nią.. Nie, błagam nie.
- Heeej - Hana podeszła do nas zanim się zorientowałam, przytuliłyśmy się na przywitanie.
- Ludmiła - Hana, Hana - Ludmiła - przedstawiłam je sobie i skierowałam swój wzrok na szatyna.
- Miło Cię widzieć - mówi pierwszy, nie odpowiadam. Uśmiecha się kpiąco.
- Zakupy? - odwracam wzrok na brunetkę i dopiero teraz mogę zauważyć ich podobieństwo. Zdecydowanie nawet gdybym nie wiedziała, że są rodzeństwem to mogłabym się tego domyślić.
- Tak - Ludmiła odpowiada za mnie - nasze kawy - spoglądam na nią, wskazuje wzrokiem na bar.
- Przepraszam na chwilę - mówię szybko i odchodzę w stronę baru. Gdy jestem już na miejscu ktoś staje za mną a zaraz obok mnie. Kurde. Klnę w myślach, spoglądam na niego.
- Twoje życzenie się nie spełniło - patrzę na niego pytającym wzrokiem - Spotkaliśmy się ponownie i muszę Cię ostrzec, że to nie jest nasze ostatnie spotkanie - dodaje, przewracam oczami i odwracam wzrok.
- Skąd ta pewność? - uśmiecham się słodko.
- Nie oszukujmy się, Ty podobasz się mi a ja podobam się Tobie - patrzy na mnie - Trzeba coś z tym zrobić - dodaje i kładzie rękę na moim prawym policzku. Zaczyna się przybliżać. Patrzę na niego jak zahipnotyzowana.
- Porozmawiamy jeszcze o tym - mówi - do później - dodaje i puszcza mi oczko. Cały czas na niego patrzę, uśmiecha się widząc to ale nie dopowiada nic więcej. Gestem ręki woła Hanę, która chwilę potem staje obok nas. Nieświadomie przytulam się z Haną na pożegnanie i odprowadzam ich wzrokiem.
- Co jest? - Ludmiła staje naprzeciwko mnie.
- On chyba wie - mówię cicho.

____________________________________________________________________

Cześć kochani :*
Przepraszam, że dodaję tą trójkę dopiero teraz.. Pisałam go na szybko..
Następny rozdział pojawi się do końca tego tygodnia, napewno!
W sumie to chyba nie jest aż taki zły, nie?
Czekam na Wasze opinie!

Rosalie.