Epilog

Czy tylko ja się tak jaram tym beso? ♥

◆◇◆

Wpatrując się w lśniące oczy Leona, wiedziałam, że to najpiękniejszy dzień w moim życiu.
- Tak - wykrztusiłam, cały czas patrząc na szatyna. Uśmiechnął się triumfalnie.
- Tak - powtórzył słowa przysięgi wyraźnie i dobitnie. Próbowałam sobie uświadomić, że od tej chwili tak naprawdę ten mężczyzna, ten ideał - należy do mnie. Pochylił się ku mnie, a ja wyciągnęłam ku niemu szyję i nie puszczając bukietu, zarzuciłam mu ręce na szyję.
- Drugi najpiękniejszy dzień w moim życiu, Pani Verdas - uśmiechnął się szeroko, przyciągnął mnie do siebie i pocałował mnie czule, tak - jak jeszcze nigdy. Oderwaliśmy się od siebie niechętnie, gdy oklaski i piski zaczęły być aż za głośne. Wszyscy złożyli nam życzenia, Leon cały czas trzymał mnie za rękę - a mi wcale to nie przeszkadzało.

◆◇◆

Czuję, że z każdą chwilą tracę coraz więcej sił. Nigdy w życiu nie byłam taka zmęczona. Nagle słyszę krzyk, krzyk mojego dziecka
– Ma pani syna, pani Verdas - spoglądam nerwowo na Leona, jest blady ale na jego twarzy maluje się uśmiech.
– Mogę go zobaczyć? – pytam.
Leon znika mi z oczu i chwilę później pojawia się, trzymając mojego syna otulonego błękitnym kocykiem. Twarz ma różową, najpiękniejszy chłopczyk na świecie. Jorge Verdas - mój syn, owoc miłości mojej i Leona.

◆◇◆

Zatrzymuję się pod drzwiami do pokoju Jorge i słucham, jak Leon mu czyta. Kiedy zaglądam do środka, Jorge mocno śpi, a Leon dalej czyta. Na mój widok zamyka książkę. Przykłada palec do ust na co cicho chichoczę a on posyła mi gniewne spojrzenie. Prostuje się i wychodzi po cichu. Trudno się z niego nie śmiać.
Na korytarzu Leon chwyta mnie w talii.
– Czemu nie śpisz, piękna? - przesuwa mnie dalej od drzwi i po cichu je zamyka.
- Nie mogę, bez Ciebie - droczę się.
- To jakiś podtekst? - szepcze po czym zaczyna składać pocałunki na mojej szyi. Pojękuję cicho.
- Domyśl się - uśmiecham się szeroko, muskam go szybko i zaczynam biec w stronę sypialni.
Leon biegnie za mną śmiejąc się przy tym.
- Naprawdę myślisz, że Cię nie złapię? - uśmiecha się gdy stoimy naprzeciwko po przeciwnych stronach stołu w salonie. Kiwam głową i znowu zaczynam biec ale szatyn jest szybszy, staje mi na drodze i nim zdążę coś powiedzieć, całuje mnie namiętnie.
- Blleee - szybko się od siebie odrywamy gdy do pomieszczenia wbiega Jorge.
- Czemu nie śpisz? - podchodzę do niego i biorę na rączki.
- Położysz się ze mną? - zarzuca mi rączki na szyję.
– Jorge, mamusia śpi ze mną - Jorge jeszcze bardziej się do mnie przytula.
- Może położymy się we trójkę? - mały spogląda na mnie a potem na Leona, uśmiecha się i kiwa główką.
- Tatuś musi trochę popracować, połóżcie się sami - mówi Leon, patrząc cały czas na mnie. Podchodzi, całuje Jorge w główkę a mi puszcza oczko.
- Idź do pokoju, zaraz przyjdę - całuję małego w policzek, stawiam go na podłodze a za chwilę już go nie ma. Leon znowu do mnie podchodzi i mocno obejmuje.
- Jak zaśnie, przejdziemy do sypialni, trzeba się postarać o córeczkę - mruczy po czym znowu mnie całuje.
- Mamusiu! - krzyczy Jorge, Leon puszcza mnie niechętnie, całuję go w policzek i zgrabnie idę w stronę pokoju Jorge'a. Słyszę jak Leon głośno wypuszcza powietrze, uśmiecham się zwycięsko.


◆◇◆

Gdy zeszłam ze sceny, zaczęłam wzrokiem szukać przyjaciółki ale nigdzie jej nie widziałam.
Poczułam jak ktoś delikatnie chwyta moją rękę. Powoli się obracam. Gdy dostrzegam przystojnego, wysokiego szatyna o szmaragdowych oczach, idealnie ułożonych włosach nogi robią mi się jak z waty.
Ubrany jest w elegancki, pewnie zajebiście drogi garnitur, oraz białą lnianą koszulę. No Castillo, ciekawe co go do Ciebie sprowadza.
- Chciałem podziękować, uratowałaś mnie.. - zaczął ale mu przerwałam.
- Uratowałam? - nie wiedziałam o co chodzi, więc zapytałam.
- Tak, jestem synem Victorii, Leon. - uśmiechnął się nieziemsko.. Stop! Leon? Syn Victorii? Moje poglądy i przypuszczenia związane z nim runęły. A mogło być tak fajnie. Zaśmiałam się na co on zrobił pytającą minę.
- Nie dziękuj, nie zrobiłam tego dla Ciebie. Powiem szczerze, nie wykazałeś się odpowiedzialnością.
Swoją drogą, niezły palant z Ciebie. - powiedziałam, zgodnie z tym co pomyślałam. Spojrzałam na niego ostatni raz i po chwili zostawiłam go samego. 

- O czym myślisz? - poczułam na talii czyjeś ręce - konkretnie Leona.
- O naszym pierwszym spotkaniu - uśmiechnęłam się na wspomnienie.
Leon prychnął, spojrzałam na niego.
- Nie potraktowałaś mnie.. zbyt ciepło - zaśmiałam się.
- Kto by pomyślał - wyszeptałam, wtulając się w niego.
- Odrazu wiedziałem, że będziesz moja - wybuchnęłam śmiechem.
- Cóż.. - odwróciłam się, spojrzałam mu głęboko w oczy.
- Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie - jego wyraz twarzy momentalnie się zmienił, przytulił mnie do siebie mocno - Dziękuję - dodał.
- Za co? - zapytałam - Cztery, najpiękniejsze dni w Twoim życiu? - zaśmiałam się.
- Nie ma takich - odsunęłam się od niego gwałtownie ale znowu przysunął mnie do siebie.
- Zrozum, że przy Tobie.. - wciągnął powietrze - Przy Tobie, każdy dzień jest najpiękniejszy - dokończył a w moich oczach zebrały się łzy.
Do pokoju wbiegł Jorge wraz z Tini na rączkach.
- Jedziemy do cioci Ludmiły? - Jorge tupnął nogą, zaśmialiśmy się.
- Jedziemy- skierowaliśmy się całą rodziną do rodziny Ludmiły i Federico. Oni podobnie jak my, mają synka Ruggero oraz córeczkę Mechi. Gdy wszyscy się spotykamy, śmiało mogę stwierdzić, że spełniło się moje marzenie - mam rodzinę, najwspanialszego męża, dwoje kochanych dzieci i moja przyjaciółka jest tak samo szczęśliwa jak ja. Nie mogę chcieć niczego więcej.

__________________________________________

Jest epilog :3
Przepraszam, nie umiem pisać ani prologów ani epilogów :c
Ale mam nadzieję, że choć trochę Wam się spodoba :)
No więc tak zakończyliśmy tą historię :D
Dziękuję za wszystkie komentarze <3
W następnym poście będzie przedstawienie postaci nowego opowiadania :)
Do następnego :*

Kocham, Rosalie ♥