Chapter 4

Chapter 4

Rozdział dedykuję wszystkim czytelnikom :*

- Mówię Ci, wie - od godziny próbuję przekonać blondynkę, że Leon wie o wszystkim. O wszystkim to znaczy wie o tym, że pracuję u niego w domu. Jestem przekonana.
- Ale nie powiedział Ci tego wprost - zmarszczyła brwi - powiedział Ci tylko "do później" ale to nie znaczy, że już się o wszystkim dowiedział - złapała mnie za rękę, uścisnęłam ją nerwowo. Nagle poczułam jak w kieszeni moich spodni wibruje telefon. Szybko go wyjęłam i nie patrząc na wyświetlacz odebrałam połączenie.
- Halo? - powiedziałam pierwsza.
- Viola? - usłyszałam głos Hany w słuchawce.
- Tak. Co tam Hana? - pytam i spoglądam na blondynkę.
- Kiedy wracasz? - odpowiada pytaniem na pytanie.
- Niedługo będę, potrzebujesz czegoś? - odpowiadam szybko.
- Nie, chłopaki grają i.. - nie daję jej dokończyć..
- Chłopaki? - mrugam szybko oczami, oczekując odpowiedzi.
- Leon, ma zespół - wyszczerzam oczy.
- I co ja mam do tego? - zadaję kolejne pytanie.
- Pytał o Ciebie - słysząc to przygryzam wargę. W duchu skaczę z radości, że mimo że może wie, pytał o mnie i nadal go interesuję. Może jednak naprawdę mu się podobam? Nie dowiem się jeśli szybko nie wrócę.
- Będę za pół godziny. - odpowiadam i się rozłączam.
- No mów - otrząsam się z myśli gdy Ludmiła lekko uderza mnie w ramię.
- Leon gra w zespole.. - spogląda na mnie. - Hana powiedziała, że o mnie pytał - dodaję a ona zaczyna klaskać dłońmi.
- No, Castillo, nie da się ukryć - spoglądam na nią - masz branie - prycham.
- Ogarnij się - mimo, że próbuję być poważna nie bardzo mi wychodzi.
- No co? Wiesz ile bym dała, żeby ktoś powiedział mi, że Federico o mnie pytał? - nagle robi się smutna.
- Przestań, nie dorósł jeszcze do związku - przytulam ją - bądź cierpliwa - dodaję.
- Próbuję - uśmiecham się szeroko a ona zaraz za mną.


- Jesteś! Nareszcie! - Hana podbiega do mnie i ciągnie do garażu. Zastaję w nim pięciu chłopaków. Jednym z nich jest mój brat. Drugi to przystojny brunet, trzeci dość niski szatyn, czwarty to wysoki blondyn z wysoko postawioną grzywką i piąty.. Verdas. Nieśmiało wchodzę za Haną do garażu. Wzrok wszystkich kieruje się na nas. Mimo woli delikatnie się rumienię. Nie patrzę na Leona a wręcz unikam kontaktu wzrokowego z nim jednak czuję, że on nie odrywa odemnie wzroku.
- Chłopaki, to Violetta - każdy z nich po kolei podchodzi do mnie, przedstawia się i odchodzi. W zasadzie to prawie każdy..
- Matt - brunet podaje mi dłoń, ściska mocno po czym przyciąga mnie lekko do siebie, schyla się i całuje mnie w prawy policzek. Uśmiecham się lekko.
- Violetta - czuję potrzebę powtórzenia. Nie odrywamy od siebie wzroku przez dłuższą chwilę jednak ulegam pierwsza gdy obok nas staje szatyn.
- Przeszkadzam? - w jego głosie aż huczy od sarkazmu.
- Poznaliśmy się tylko - brunet odpowiada niewzruszony.
- Gramy - szatyn staje przedemną tak, że Matt zmuszony jest zamiast na mnie - patrzeć na Leona.
- Bez spin - brunet uśmiecha się szyderczo, unosi ręce w geście obrony. Wychyla się i puszcza mi oczko.
Uśmiecham się lekko jednak gdy Leon mnie przyłapuje czuję, że to nie był dobry pomysł. Matt odchodzi a ku mojemu zdziwieniu Leon nic nie mówi i idzie za nim. Hana ponownie zjawia się obok mnie.
- Spodobałaś mu się - szturcha mnie lekko, spoglądam na nią pytającym wzrokiem.
- Matt - patrzy na niego.
- Przecież wie tylko jak mam na imię - uśmiecham się.
- Narazie - porusza zabawnie brwiami, mój wzrok kieruje się na Leona który znowu nie odrywa odemnie wzroku. Uśmiecham się do niego a on odwraca wzrok. Czuję jak momentalnie uchodzi ze mnie dobry humor.
- Czekaliśmy na Ciebie - patrzę na brunetkę zdziwiona.
- Leon powiedział, że zaczną gdy przyjedziesz - uśmiecham się.
- Co tu robi Federico? - dopiero teraz się nad tym zastanawiam.
- Chłopaki poprosili go o pomoc - równocześnie spoglądamy na mojego brata - podobno gra na gitarze - dodaje. Uśmiecham się na wspomnienie.

- Tato, mamo - Federico zwołuje wszystkich do salonu zaraz po tym gdy zjawiam się w nim pierwsza.
Rodzice szybko zjawiają się w pokoju. Patrzą to na mnie - to na Federico.
- Chcę grać na instrumencie - wybucham śmiechem. Federico zabija mnie wzrokiem. Spoglądam na rodziców podczas gdy oni patrzą na siebie. - Na gitarze - dodaje.
- To właśnie chcesz robić? Grać na gitarze? - tata patrzy na bruneta.
- Niewiem. Ale muszę wszystkiego spróbować - wszyscy wybuchamy śmiechem.
- Dobrze synu - tata klepie Federico w ramię - jeśli tylko będziemy mogli, we wszystkim Wam pomożemy - dodaje a ja i mama równocześnie dosiadamy się do taty i mojego brata po czym przytulamy się całą rodziną. 

- Tak, umie grać - odpowiadam po dłuższej chwili. I gdy słyszymy pierwsze dźwięki melodii spoglądamy na "scenę". Piosenka rozbrzmiewa a pierwszy wokal oddaje Matt. Gdy słyszę jego uwodzicielski głos przez moje ciało przechodzi przyjemny dreszcz. Nie mogę oderwać od niego wzroku. On chyba ma to samo bo przez to, że również patrzy na mnie czuję jakby śpiewał tylko do mnie i tylko dla mnie. Chwilę później słyszę równie cudowny głos i mój wzrok przenosi się na Leona i ponownie czuję to samo.


Z transu wyrywa mnie piszcząca brunetka. Spoglądam na nią - jest dziecinnie uradowana, skacze, piszczy i klaszcze. Uśmiecham się szeroko i dołączam do niej swoje oklaski i piski.
- Nie możecie się dłużej ukrywać z takimi talentami - odzywa się pierwsza.
- Uspokój się, Hana - Leon mówi do niej chłodno. Tak, że nie chciałabym żeby kiedykolwiek powiedział do mnie obojętne co - takim tonem. Spoglądam na nią niepewnie i widzę, że momentalnie się uspakaja a w jej oczach zbierają się łzy. Podchodzę do niej jednocześnie mrożąc Leona wzrokiem.
Hana wybiega z garażu a ja chcę wyjść za nią jednak nie jest mi to dane bo ktoś chwyta mnie za nadgarstek.
Odwracam się i mój wzrok napotyka na bruneta. Matt uśmiecha się lekko. Odwzajemniam uśmiech.
- Spotkamy się jeszcze? - zaskakuje mnie jego pytanie. Kiwam głową szybko i gdy widzę, że Leon zmierza w naszym kierunku nim zdążam to przemyśleć podchodzę bliżej bruneta i całuję go w policzek a on chwyta mnie w talli. Zza jego ramienia widzę, że Leon zatrzymuje się w pół kroku i patrzy na nas a z jego twarzy nie można nic wyczytać. Kładę ręce na ramionach bruneta.
- Napewno - dodaję, delikatnie uwalniam się z jego objęcia i wychodzę za Haną.

- Hana! - krzyczę gdy doganiam ją w korytarzu.
- Nie chcę teraz rozmawiać - odpowiada a gdy staję przed nią i widzę wyraz jej twarzy i to, że jest zapłakana robi mi się smutno. Przytulam ją i głaszczę po plecach.
- Nie płacz - spoglądam na nią. Kiwa lekko i ponownie się przytulamy.
- Dlaczego tak zareagował?  - mówi cicho.
- Leon? Może jego męska duma nie pozwala mu przyjmować komplementów od dziewczyn - uśmiecham się a ona ze mną.
- Ale ja jestem jego siostrą do cholery - tupie nogą jak mała dziewczynka.
- Może ma zły dzień - wyjawiam wszystkie argumenty.
- Może, faktycznie chyba źle zareagowałam - mówi cicho i spuszcza głowę.
- Oj już, ja też często kłócę się z Federico. To hormony. Nie wyobrażasz sobie ile razy płakałam po kłótni z nim gdy byłam w Twoim wieku - uśmiecham się lekko.
- Naprawdę? - kiwam głową w odpowiedzi.
- Napewno nie chciał Cię urazić i napewno jest mu teraz źle, że tak Cię potraktował - dodaję.
- Jesteś super - przytula mnie ponownie. Chichoczemy obydwie a za chwilę równocześnie ziewamy.
- Chyba potrzebujemy snu - wybuchamy śmiechem.
- Jak coś, jestem na dole - dodaję. Żegnamy się, Hana wchodzi do swojego pokoju a ja kieruję się do "swojego". Na drodze napotykam Naburmuszonego. Idę obok niego bez słowa. Gdy myślę, że już nie po wszystkim czuję jak odwraca mnie jednym ruchem i nagle opieram się o ścianę a on jest nademną.
- Zostaw mnie - syczę.
- Nie mam zamiaru - na jego twarzy błąka się uśmiech.
- Z czego się cieszysz? Z tego, że Twoja siostra się przez Ciebie popłakała? Nic złego nie powiedziała ani nie zrobiła? Dlaczego tak zareagowałeś? Sprawiło Ci to taką przyjemność? - uśmiech szybko zniknął, położył rękę na moim policzku. Zdjęłam ją szybko.
- To przez Ciebie - powiedział cicho, prychnęłam.
- Słucham? - zmrużyłam oczy.
- Do cholery, nie patrz tak na mnie - poczułam, że tonę w jego oczach - To przez Ciebie tak zareagowałem - dodał.
- Co ja Ci takiego zrobiłam? - zapytałam.
- Podobasz się temu frajerowi - zaczął - cały czas ktoś się koło Ciebie kręci - dodał.
- Co Ci do tego? - droczyłam się. Złapał mnie za nadgarstki i uniósł je nad moją głowę. Nie mogłam się ruszyć.
- Podoba Ci się Matt? - zapytał, uniosłam brew.
- Jeśli tak to co? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
- Sprawię, że już nigdy go nie spotkasz - odpowiedział beznamiętnie.
- Jesteś popieprzony - uśmiechnął się łobuzersko.
- Przez Ciebie - prychnęłam.
- Więc nie działam na Ciebie dobrze - jego uśmiech się poszerzył.
- Mylisz się, maleńka - próbowałam wyrwać ręce z jego uścisku jednak na marne.
- To Ty się mylisz myśląc, że możesz mnie obwiniać o coś z czym nie mam nic wspólnego. Mylisz się myśląc, że masz do mnie jakieś prawo i mylisz się jeśli myślisz, że zamierzam mieć z Tobą coś wspólnego.. - miałam wymieniać dalej jednak przestałam gdy zamknął moje usta swoimi. Na początku próbowałam się bronić jednak po chwili oddałam pocałunek. Puścił moje dłonie a ja wplotłam je w jego włosy. Złapał mnie w talli i przyciągnął do siebie.


__________________________________________________________________

Możecie mnie zabić! Wiem, że rozdział miał się pojawić do końca poprzedniego tygodnia..

Uwierzcie mi, że naprawdę nie miałam czasu..

Przepraszam Was bardzo! 

Mam nadzieję, że o mnie nie zapomnieliście..

Wyświetlenia zmalały i to pewnie moja wina. 

Powody mogą być dwa: zapomnieliście o mnie lub to co piszę widocznie nie jest ciekawe.

Naprawdę, jeśli czytacie - zostawcie po sobie ślad - chociaż słowo.

To dla mnie bardzo, bardzo ważne!
Rozdział 5 = odpowiednia ilość komentarzy (czyt. nie mniej niż w poprzednim rozdziale)

Nie zapomnijcie o mnie, Rosalie