Chapter 5

Chapter 5

Gdy niechętnie oderwaliśmy się od siebie poczułam, że nogi robią mi się jak z waty i zsunęłam się lekko po ścianie jednak Leon mnie złapał uśmiechając się przy tym. Patrzyłam tylko na jego usta bo na oczy nie miałam odwagi. Oblizałam wargi a on mruknął. Uniósł mój podbródek zmuszając mnie tym do spojrzenia mu w oczy. Nie powiedział słowa. Przez dłuższą chwilę patrzył na mnie a ja na niego. Gdy zabrał ręce z mojej talli zrobiło mi się smutno. Zrobił krok w tył i nie patrząc już na mnie zostawił mnie samą. Stałam w miejscu przez dłuższą chwilę śledząc go wzrokiem dopóki nie zniknął z mojego zasięgu. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić, pobiec za nim, krzyknąć, rozpłakać się czy udać, że to wszystko się nie wydarzyło. Ostatecznie skierowałam się do pokoju.


Obudziły mnie błyski zza okna. Niechętnie podniosłam się z łóżka. Dzisiejsza pogoda oddaje mój humor i nastrój. Jest pochmurno, pada i jest burza. Cały czas zadręczam się myślami o wczorajszym zachowaniu szatyna. Nie mogę snuć domysłów. Po porannym prysznicu ubrałam się szybko w czarne rurki i luźną koszulkę z krótkim rękawem tego samego koloru do tego białe conversy. Z tego wszystkiego nie mam nawet ochoty na śniadanie.
Odrazu skierowałam się do jego pokoju. Gdy miałam już chwytać klamkę usłyszałam rozmowę.
- Stary, ogarnij się - usłyszałam głos bruneta*.
- Szkoda Ci jej? - tym razem odezwał się Leon.
- Nic Ci nie zrobiła - stanęłam bliżej drzwi by lepiej słyszeć rozmowę - Zostaw ją - chwila ciszy.
- Bo? - w głosie Leona słychać było rozbawienie.
- Już powiedziałem, nic Ci nie zrobiła - przez lekko uchylone drzwi zobaczyłam cień sylwetki jednak nie miałam zamiaru narazie się odsuwać.
- Chcę się tylko zabawić - ktoś złapał za klamkę, momentalnie ją puściłam.
- Daj jej spokój, do cholery - Matt krzyknął - nie pozwolę żeby przez Ciebie cierpiała bo nie zawiniła, pamiętaj o tym - brunet stanął bliżej drzwi.
- Dlaczego tak jej bronisz? Podoba Ci się? A no tak, jasne! Widziałem jak ją bajerowałeś wczoraj - przy drzwiach pojawił się drugi cień.
- Dobrze to wykorzystałeś - Leon prychnął - Twój plan wypalił, jak zwykle - dodał.
- To zwykła gówniara jak Hana - podniosłam rękę i znów położyłam ją na klamce. Te słowa mnie zszokowały. Ale z niego frajer. By nie robić awantury postanowiłam nie słuchać już dalej tej żałosnej rozmowy. Zatrzymałam się w pół kroku gdy przetworzyłam sobie w głowie usłyszaną przed chwilą rozmowę. Chcę się tylko zabawić - Dobrze to wykorzystałeś - Twój plan wypalił, jak zwykle.
O co i o kogo chodzi do cholery?


Nie mogę uwierzyć, że aż taki z niego dupek. Jak można tak mówić o swojej siostrze? Myślałam, że jest fajny, miły. Hana zawsze mówi o nim z ogromnym entuzjazmem. Widać, że brat jest dla niej bardzo ważny i jedno nie miłe słowo skierowane do niej poprostu ją rani. Pomyliłam się co do niego i z przykrością muszę stwierdzić, że lepiej byłoby gdyby ten wczorajszy pocałunek nie miał miejsca.
- Cześć Violetta - poczułam jego ręce na mojej talli. Przymknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech żeby się trochę uspokoić. Mogłabym odwrócić się i najnormalniej w świecie powiedzieć co o nim myślę i spoliczkować go z całej siły.
- Cześć - rzuciłam przesłodzonym głosem, odwróciłam się przodem do niego i bruneta.
- Często u nas bywasz - spojrzałam na niego groźnie. Uśmiechnął się. Ty idioto.
- Masz z tym jakiś problem? - Matt się zaśmiał. Leon na początku nic nie odpowiedział ale chwilę później zrobił to samo co brunet.
- Skąd - znowu ten uśmiech.
-  To dobrze - uśmiechnęłam się szczerze do bruneta po czym Leonowi rzuciłam tylko spojrzenie, wyminęłam ich i skierowałam się w stronę pokoju mojego brata.

- Co się dzieje? - Federico zawsze umiał poznać, że coś się dzieje. Kochałam go za to.
- Fede, powiedziałeś na mnie kiedyś jakieś "złe słowo"? - jego źrenice się rozszerzyły.
- Co masz na myśli? - zapytał niepewnie i usiadł obok mnie.
- Wiesz.. - spuściłam głowę.
- Powiedz mi, o co chodzi - ukucnął  i złapał moje dłonie.
- Usłyszałam jak Leon mówi o Hanie, nieważne zresztą.. - miałam już wstać ale pociągnął mnie za ręce i usiadłam ponownie.
- Jesteś moją siostrzyczką. Nie powiem, nie raz mnie wkurzałaś i irytowałaś i ja zapewne Ciebie też. Ale nie wyobrażam sobie mówić o tobie jakieś "nie miłe" rzeczy. Kocham Cię i zależy mi na Twoim szczęściu. A normalne są kłótnie między rodzeństwem. Przecież my też czasami się kłócimy ale Ty kochasz mnie a ja Ciebie, nie? - usiadł obok mnie, objął ramieniem a ja momentalnie się w niego wtuliłam.
- Masz rację, jesteś kochany - pocałował mnie w czoło i mocniej do siebie przytulił.
- Wiem - prychnęłam a on się zaśmiał.
- Powiedz mi jeszcze jedno - spojrzał na mnie poważnie. Kiwnął głową.
- Kiedy masz zamiar wyznać Lu, że Ci na niej zależy? - zapytałam a on gwałtownie wstał.
- Nie będę z Tobą o tym rozmawiał - rzucił oschle.
- Nie bądź dla mnie nie miły - udałam smutną co zawsze na niego działało.
- Niewiem. Może się tylko wygłupię - uderzyłam się z otwartej dłoni w czoło.
- Przecież ona tylko czeka aż coś zrobisz, Fede - usiadł obok mnie - ona Cię kocha - dodałam.
- Ja ją też - uśmiechnęłam się na te słowa.
- No to zrób coś - popchnęłam go lekko i nie musiałam długo czekać aż zrobi to samo.


Dzień minął mi szybko. Na szczęście nie licząc rana nie spotkałam więcej Leona.
Niewiem co bym zrobiła gdybym wpadła na niego zmuszona do rozmawiania sam na sam. Niewiem co bym mu powiedziała - może, że jest idiotą i nie powinien tak mówić o swojej siostrze, może, że nigdy nie zapomniałem tego pocałunku. Nie będę się tym przejmować, co będzie miało być to będzie. Zmęczona po dniu pracy skierowałam się do pokoju. W drodzę usłyszałam dźwięk piosenki I want you to know co znaczy, że dostałam sms. Odblokowałam i kliknęłam w wiadomości w celu odczytania.

Wyjdź na zewnątrz. 
Matt 

Zablokowałam telefon i pobiegłam do pokoju po bluzę. Szybko ją ubrałam i pobiegłam do niego. Coś mówiło mi, że powinnam z nim porozmawiać jak najszybciej. Wyszłam przed dom, Matt stał przy swoim sportowym, granatowym samochodzie, głowę miał spuszczoną. Niewiem jak ale wyczuł,  że już jestem bo podniósł głowę z uśmiechem. Odwzajemniłam go.
Podszedł do mnie.
- Cześć - rzuciłam szybko.
- Widzieliśmy się ale cześć - zaśmiał się. Okazało się, że brzydka pogoda nie opuściła miasta na noc, było strasznie zimno, zatrzęsłam się.
- Zimno Ci? - spojrzał na mnie czule.
- Troszkę - oblizałam usta.
- Miałem w planach spacer ale chyba musimy wejść do środka - kiwnęłam szybko głową. Złapał mnie za rękę i weszliśmy. Zatrzymaliśmy się w korytarzu.
- Więęc - powiedziałam lekko speszona.
- Musimy porozmawiać - odpowiedział gdy wyczuł,  że niewiem o co mu chodzi.
- O czym? - stanęłam z nogi na nogę.
- O Tobie - rzuciłam mu pytające spojrzenie - i Leonie - dodał. Nic nie odpowiedziałam.
- Violetta, lubię Cię. Nie chcę.. Lepiej będzie jak rzucisz pracę tutaj i będziesz trzymać się z daleka od niego..


_______________________________________

* Matt ↘

Hejson!

Mamy piąteczkę, jak się podoba?  :)

Nie będę mówić o tym co się dzieje 

ani o tym co może się stać 

a co się stanie dalej. 

Ja ogólnie jestem zadowolona,

ale wasze zdanie jest dla mnie najważniejsze.

Może zauważyliście ale powiem, 

w końcu zmieniłam nazwę i nie ma już Van Van - jest Rosalie i git!

Piszę na telefonie więc jeśli są jakieś błędy to przepraszam.

I gif (hsm3) - poprostu mi się podoba i dlatego go dodałam :D

Dziękuję za wszystkie komentarze :*

Rozdział szósty = odpowiednia ilość komentarzy (czyt. nie mniej niż pod poprzednim rozdziałem)

Muszę wiedzieć, że mnie nie opuszczacie.

Do następnego, Rosalie.