Chapter 7

Rozdział dedykuję Madzi, przepraszam Cię misia ♥

7

Jadąc w stronę galerii handlowej gdzie czeka na mnie Ludmiła poruszałam się całkiem dobrze wśród hałaśliwych autobusów, taksówek i SUV-ów tarasujących aleję. Gdy żółta taksówka nagle zmieniła przede mną pas zajeżdżając mi drogę, stłumiłam okrzyk i szybkim ruchem wcisnęłam hamulec. Młody taksówkarz nawet się nie wzruszył a jedynie posłał mi "buziaka" w lusterku, odpowiedziałam mu środkowym palcem.
Pięć minut później byłam już pod budynkiem, zaparkowałam samochód na parkingu i skierowałam się ku wejściu. Przeszłam przez obrotowe drzwi i zaczęłam wzrokiem szukać Ludmiły. Nie widziałam jej więc posłuchałam intuicji i poszłam prosto do Starbucks'a. Uśmiechnęłam się na widok przyjaciółki objadającej się sernikiem. Na stole dodatkowo czekało na nią karmelowe macchiato i croissant. Ubrana była w czerwone szpilki podkreślające jej idealne nogi której wszystkie dziewczyny powinny jej zazdrościć, białą rozkloszowaną sukienkę z rękawami do łokcia która idealnie uwydatniała jej zachwycającą talię. Wisienką na torcie były jej usta, które umalowała krwiście-czerwoną szminką. Gdyby obok niej stanął teraz Federico z ręką na sercu mogłabym powiedzieć, że pasują do siebie idealnie. Cieszyłam się, że są razem nie tylko dlatego, że on to mój brat a ona to moja przyjaciółka ale każdy kto widział ich razem stwierdzał, że są dla siebie stworzeni - tak samo ja.
- A dla mnie co zamówiłaś? - usiadłam naprzeciwko blondynki.
- Nic - spojrzała na mnie i uśmiechnęła się szeroko ukazując rząd swoich prostych, białych zębów.
- Z czego się tak cieszysz? - uśmiechnęłam się do niej mimowolnie.
- Nie zamówiłam nic dla ciebie bo jest tu mega przystojny kelner którego powinnaś zobaczyć - nim zdążyłam coś odpowiedzieć gestem przywołała kelnera. Na złość przyjaciółce nawet na niego nie spojrzałam. Gdy zapytał w czym może pomóc odpowiedziałam szybkie muffinka czekoladowa z serem i karmelowe frappuccino. Nie podniosłam nawet wzroku spod menu. Gdy kelner odszedł od naszego stolika odetchnęłam z ulgą bo uwolniłam się od jego wzroku który czułam na sobie od wejścia do kawiarni.
Uniosłam głowę i napotkałam przeszywający wzrok Ludmiły. Prychnęłam i posłałam jej buziaka.
- Jak go zobaczyłam na moment przestałam myśleć o Federico, a ty - nawet na niego nie spojrzałaś! - powiedziała głośniej, kręcąc głową.
- Istnieją mężczyźni przez których zapominasz o moim bracie? Módl się, żeby się o tym nie dowiedział - śmieję się.
- Nie, chciałam tylko żeby ta riposta miała sens - robi smutną minę.
- Nie przesadzaj - odpowiedziałam - narazie nie mam zamiaru rezygnować ze statutu singielki - uśmiecham się słodko. Zapomniałam się i spojrzałam na kelnera który szybko obrobił się z moim zamówieniem. Uśmiechnął się do mnie a ja odruchowo odwzajemniłam mu tym samym. Jego postawione na żel włosy i szczupła sylwetka była dość podobna do mojego brata i zrozumiałam dlaczego moja przyjaciółka tak zareagowała.
- Chociaż w sumie, mogę się zabawić - Ludmiła roześmiała się głośno.
- Czekasz na uosobienie Verdasa - zmroziłam ją wzrokiem.
- Nie prawda! - zaprotestowałam.
- Skarbie, przyjaźnimy się od dzieciństwa - położyła rękę na mojej - nie oszukasz mnie - dodała.
- Nie oszukuję Cię! - odwróciłam wzrok.
- Od czterech lat nie mówiłaś o nikim tak jak o nim - dopowiedziała.
- Dzisiaj Jacob zaprosił mnie na drinka - zmieniłam temat.
- Jacob z firmy? - wyszczerzyła oczy i ku mojemu zadowoleniu momentalnie zapomniała o Leonie.
- Ten - kiwnęłam głową.
- I czemu z nim nie poszłaś? - krzyknęła.
- Bo byłam umówiona z Tobą? - czasami zaskakiwała mnie błyskotliwością.
- Ty debilko, normalnie to byłabym zła ale akurat, gdybym wiedziała, że dostałaś propozycję: iść na drinka z najprzystojniejszym kolesiem zaraz po moim chłopaku z firmy to bym Ci wybaczyła! - wypowiedziała wszystko na jednym wdechu gestykulując przy tym rękoma. Zaśmiałam się.
- Lu - upiłam łyka ciepłego napoju - przełożyliśmy to - podsunęłam bliżej talerzyk z ciastkiem.
- Przełożyliście! - poruszyła zabawnie brwiami - na szczęście, już myślałam, że straciłaś taką szansę - oparła się o tył krzesła.
- Mogę mieć każdego, jeśli tylko chcę - z mojej torebce Chanel usłyszałam dźwięk piosenki I know you więc szybko wyjęłam swojego czarnego iPhone'a 6, odblokowałam ekran i kliknęłam na ikonkę messages

Jacob Spark

 4 kwietnia, 18:56

Żałuję, że nie mogliśmy spędzić tego wieczoru razem.

Liczę na szybkie nadrobienie.

- Patrz - pokazuję wiadomość blondynce. Ta bierze telefon do ręki i pisze coś. Gdy odzyskuję telefon mogę tylko stwierdzić, że zdążyła odpisać i wysłać wiadomość.

Ja również, jak najszybsze.

- Pomyśli, że jestem łatwa - gromię ją wzrokiem.

- Violetta! - podnosi głos.

- Co? - mówię równie głośno.

- Musisz w końcu sobie kogoś znaleźć, a Jake wydaje się ok i nie zaprzeczaj bo wiem, że Ci się podoba - mówi - Ty podobasz się też jemu, więc nie oszukuj się - dodaje. 

Gdy jestem już na miejscu ktoś staje za mną a zaraz obok mnie. Kurde. Klnę w myślach, spoglądam na niego.
- Twoje życzenie się nie spełniło - patrzę na niego pytającym wzrokiem - Spotkaliśmy się ponownie i muszę Cię ostrzec, że to nie jest nasze ostatnie spotkanie - dodaje, przewracam oczami i odwracam wzrok.
- Skąd ta pewność? - uśmiecham się słodko.
- Nie oszukujmy się, Ty podobasz się mi a ja podobam się Tobie - patrzy na mnie - Trzeba coś z tym zrobić - dodaje i kładzie rękę na moim prawym policzku. Zaczyna się przybliżać. Patrzę na niego jak zahipnotyzowana.

- Idziemy? - Ludmiła stoi koło mnie i czeka aż się ruszę - Vils! - zaczyna wymachiwać mi rękami przed oczami. Wstaję i potrząsam głową. 

- Tak, chodź - nie patrzę na nią i kieruję się w stronę wyjścia. Blondynka dogania mnie i wychodzimy z pomieszczenia.

- Co jest? - pyta i staje naprzeciwko mnie.

- Coś mi się przypomniało, nieważne - uśmiecham się i czuję, że nie zadowoliła ją ta odpowiedź ale nie dodaję nic tylko chwytam jej rękę i prowadzę do pierwszego lepszego sklepu, nie chcę rozmawiać na temat tego idioty. Mam nadzieję, że kiedyś raz na zawsze o nim zapomnę. 

Następnego dnia z samego rana jadę do firmy. Wczorajsze zakupy z Ludmiłą dają się we znaki jednak nigdy nie zrezygnuję ze szpilek. Idę przez korytarz w stronę windy, słyszę jak obcasy moich czarnych dopasowanych do jagodowej rozkloszowanej spódniczki i białego sweterka sandałek stukają o wypolerowaną podłogę. Staję przed drzwiami windy i wciskam guzik przywołujący. Poprawiam swoją czarną torebkę Chanel na ramieniu i czekam. Spoglądam na ekran czarnego iPhone'a który trzymam w dłoni w celu sprawdzenia godziny 8:55 idealnie. Nagle robię się nerwowa, przystępuję z nogi na nogę. Czuję czyjąś dłoń na plecach, nisko. Zastanawiam się, czy nie za nisko. Spoglądam na osobę stającą obok mnie. Uśmiecham się do Jacoba. 

- Miło Cię widzieć z samego rana - szepcze mi do ucha a ja czuję tylko, że nogi robią mi się jak z waty.

- Cieszę się, że Ci miło - droczę się z nim. Unosi brew, widocznie zdumiony moją odpowiedzią.

- Tobie nie jest miło? - TAK - cieszę się, że nie słyszy moich myśli.

Nie odpowiadam nic, spoglądam tylko na niego a on czeka na odpowiedź, słyszę charakterystyczny dźwięk mówiący o tym, że winda się otwiera. Robię krok w przód, podnoszę i wzrok i zamieram..

Hej!

Mamy siódemkę :3

Na początku jednak chciałam życzyć Wam Wesołych Świąt 

i mokrego dyngusa :*

Komentarze i wyświetlenia spadły i wiem,  że to moja wina dlatego od dzisiaj rozdziały będą pojawiać się 

w każdą sobotę :) 

A jak rozdział?  

Czekam na Wasze opinie!

Dziękuję za wszystko ♥

- Rosalie