Chapter 9

9

- Violetta zna Leona - wtrącił się Federico. Spojrzałam na niego spod przymkniętych powiek.
- Tak, miło mi Cię znowu widzieć Leon - uśmiechnęłam się słodko. Czujesz ten sarkazm Verdas?
- Ja też się bardzo cieszę - uśmiech nie schodził mu z twarzy - Znów będziemy się często widywać - dodał.
Idiota frajer debil!  Nigdy nie będzie tak jak kiedyś, zapomnij! 
- Zapewne - odpowiedziałam a w zasadzie odburknęłam.
- Skąd się znacie? - wzrok Leona przeniósł się na Jacoba a zaraz po tym na jego rękę, obejmującą mnie w talii. Przysunęłam się bliżej bruneta podczas gdy Leon przyglądał mu się z uwagą. Moją uwagę przykuło natomiast to jak zacisnął dłoń w pięść.
- Stare, nieważne czasy - powiedziałam beznamiętnie - nie warto wspominać - dodałam przeciągle. Leon zmierzył mnie wzrokiem, wyprostowałam się i zrobiłam to samo. Trzyczęściowy czarny garnitur dodawał mu elegancji, czarny prosty krawat idealnie leżał na wyprasowanej, białej, lnianej koszuli z czarnymi wstawkami na kołnierzyku. Szmaragdowe oczy, wydatne usta ale grzywka.. Kurde. Dużo dłuższa od tej, którą dobrze pamiętam, ułożona do góry na żel - zrobiło mi się słabo, przestąpiłam z nogi na nogę. Cztery lata temu mówiłam, że nie można być już bardziej seksownym i przystojnym, zmieniam zdanie..
- Dlaczego? - zapytał nagle, powróciłam do rzeczywistości.
- Słucham? - pytanie samo wyrwało mi się z ust, przygryzłam wargę.
- Dlaczego uważasz, że nie warto wspominać? Ja dobrze wspominam te czasy - specjalnie przeciągnął ostatnie dwa wyrazy.
- To chyba nie jest odpowiednie miejsce ani czas na tego typu.. - rzuciłam oschle.
- Więc umówmy się w według Ciebie odpowiednim miejscu i o odpowiednim czasie - poczułam jak Jacob mocniej chwyta mnie w talii, spojrzałam na niego i posłałam uspakajający uśmiech.
- Nie mam czasu - rzuciłam, uśmiechnęłam się z wyższością - Zakończyliście już spotkanie? - zapytałam.
- Prawdopodobnie tak - Federico zmierzył wzrokiem Jacoba i Leona którzy kiwnęli głową w odpowiedzi. Czułam na sobie przeszywający wzrok Leona. Idź już sobie do cholery!
- Podpis - podsunęłam bratu czarną teczkę, wyjął pióro i podpisał dokument, podeszłam do Leona Jacoba żeby zrobił to samo. Specjalnie stanęłam blisko niego i uśmiechnęłam się zwycięsko gdy Leon żegnając się z Federico zamiast na niego, patrzył na mnie i Jacoba. Uścisnął szybko rękę mojego brata i z gracją obszedł stół żeby podejść do nas.
- Dzięki - rzucił brunet i uścisnął dłoń Leona, ten nawet się nie uśmiechnął i spojrzał na mnie.
- Do zobaczenia - Powiedziałam to? O szlag! Szatyn się zaśmiał.
- Do zobaczenia - powtórzył po czym pocałował moją prawą dłoń którą zabrałam z jego uścisku jak najszybciej mogłam. W miejscu gdzie złożył pocałunek czułam mrowienie - z jednej strony strasznie przyjemne uczucie, byłam w szoku jaki wpływ potrafi na mnie mieć ten facet On chciał Cię wykorzystać! Tak, muszę o tym pamiętać. Chociaż mam nadzieję, że mimo wszystko nie będziemy się tak często widywać. To za dużo jak na jeden dzień, muszę jakoś odreagować bo zwariuję. 



- Powiedz Federico, że czekam na niego u siebie - w odpowiedzi Clary kiwnęła głową. 
- Violetta - zawołała mnie jeszcze gdy praktycznie zamykałam za sobą drzwi. Zawróciłam i podeszłam do niej.
- Co tam? - zapytałam.
- Widziałaś Verdasa? - przewróciłam oczami słysząc imię i nazwisko.
- Tak - odpowiedziałam beznamiętnie ale dodałam jeszcze - A co? - zapytałam.
- Przykuwa uwagę, nie? - zaśmiała się.
- Może tak - burknęłam.
- Mam nadzieję, że będzie zaglądał tu częściej - dodała. 
- Nie sądzę - stwierdziłam - To wszystko co chciałaś mi powiedzieć? - zmierzyła mnie wzrokiem.
- Jasne, sorki - spuściła wzrok. Zrobiło mi się głupio. 
- Przepraszam, nie chciałam być nie miła - powiedziałam i uśmiechnęłam się do niej.
- Pójdę do Federico - Clary zawsze była odpowiedzialna, przyjmując ją jako sekretarkę odrazu jej zaufaliśmy w związku z pracą i jeszcze nigdy nie pożałowaliśmy. Jest z nami od samego początku firmy. 
Z czasem stała się najlepszą księgową, zajmuje się przeróżnymi obowiązkami i nigdy nas nie zawiodła dlatego mamy do niej szacunek. Jednak gdy tematem staje się Leon Verdas przy niej także robię się nerwowa. Co za dzień - Jessica, Federico i do tego ten cholerny debil. Może jeszcze jakieś niespodzianki dzisiaj? 


- Wiesz o wszystkim i nie zrobiłeś nic żeby zapobiec temu co się stało - wyrzuciłam bratu.
- Violetta, sama powiedziałaś, że nie warto wspominać - odpowiedział, rozsiadł się wygodnie w fotelu.
- Co Ty pieprzysz? - krzyknęłam - On chciał mnie wykorzystać do cholery! - dodałam równie głośno.
- Nie wiesz tego, nie sądzę żeby tak było i gdybym wtedy wiedział, że to jest powodem Twojej nagłej zmiany planów co do naszego życia to pewnie bym temu zapobiegł - spojrzał w stronę okna
- Wierzę, że Matt nie kłamał - stwierdziłam i spuściłam głowę. Wstał i ukucnął przy mnie.
- Nie bądź zła, dobrze wiesz, że nie pozwolę żeby ktoś Cię skrzywdził tak samo jak wtedy, nie pytałem dlaczego chcesz wyjechać tylko grzecznie się spakowałem i zabrałem Cię tutaj - powiedział patrząc mi w oczy. 
- Żałujesz? - zapytałam.
- Miałbym żałować tego kim teraz jesteśmy i co osiągnęliśmy? - zaśmiał się - Twoja głupota czasami mnie zadziwia siostrzyczko - przytulił mnie do siebie.
- Uważasz, że jestem głupia? - odepchnęłam go i próbowałam być poważna.
- Nigdy - wybuchnęłam śmiechem widząc jego minę. Uśmiechnął się szeroko i rozstawił ramiona a ja nie oglądając się długo wtuliłam się w niego. 
- Często będę go widywać? - zapytałam.
- Raczej nie, nasz współpraca będzie polegała tylko na tym, że będzie nam udostępniał swoje hotele. Zważając na to, że pokazy odbywają się w różnych miejscach było to dla nas najlepszym rozwiązaniem. Leon spełniał najwięcej warunków do tego po znajomości będzie nam łatwiej wszystko załatwić - stwierdził.
Nie odpowiedziałam więc dodał - Nie będzie miał tu żadnego biura, to interes, poza tym z tego co wiem nawet tu nie mieszka - odsunęłam się od niego. 
- Serio? - zapytałam.
- To dziwne, że przyjechał tu specjalnie żeby negocjować - stwierdził - Ale będziemy mieli z tego korzyści - dodał.
- Chociaż - burknęłam. 
- Nie przejmuj się tak tym - złapał mnie za ramiona i spojrzał w oczy - Ok? - kiwnęłam głową. 
- Okej - odpowiedziałam. Pocałował mnie w policzek i skierował się ku wyjściu.
- Spadam - zaśmiałam się.
- Spadaj - powiedziałam.
- Muszę załatwić parę spraw w związku z zaręczynami - stwierdził, wyszczerzyłam oczy gdy przypomniałam sobie o moich podejrzeniach. 
- Federico! - krzyknęłam.

 __________________________________________________

Hej kochani! 

Mamy dziewiątkę i sprawa z Federico nadal nie wyjaśniona, o

Co o tym myślicie?

Btw. 54 obserwatorów a komentarzy dużo, dużo mniej..

Gdzie są Ci obserwatorzy?

Słucham sobie Solo pienso en ti, lalala

Kocham ten filmik <3!

Do następnego, kocham, 
Rosalie :*