Chapter 11

    
Czytasz? Zostaw po sobie ślad, to dla mnie naprawdę ważne.

Rozdział dedykuję mojej kochanej Lucy DSS ♥


11

- Ten Leon? - powtórzyła. Przewróciłam oczami.
- Trzysta trzydziesty piąty raz mówię Ci, że tak - odpowiedziałam - Ten Leon Verdas - dodałam.
Widząc mnie w takim a nie innym humorze odwiozła mnie swoim czerwonym Audi R8 do mojego apartamentu przy Fifth Avenue i ku mojemu zdziwieniu przez całą drogę nie odezwała się ani słowem. Uwielbiałam ją za to, że wie kiedy potrzebuję rozmowy a kiedy ciszy i chwili samotności. Jednak dość długa droga z klubu na uboczu Manhattanu do głównej ulicy centrum wystarczyła i gdy tylko zatrzymałyśmy się pod budynkiem wypaliłam Co za popierdolony dzień! Zdecydowałam, że muszę jej o wszystkim opowiedzieć żeby pomogła mi wrócić do zdrowego umysłu. Czułam się zmieszana. Najpierw Whitmore potem te chore podejrzenia o moim własnym, rodzonym bracie i do tego Verdas. Zdecydowanie przymiotnik popierdolony wyrażał moje myśli i to, co o tym myślałam. Nagle w moim życiu po czterech latach pojawia się chłopak, który z tego co wiem chciał się mną trochę pobawić i zostawić do tego jeszcze jego dziewczyna? Nawet nie wiem czy wtedy byli razem. Do tego to jak Jessica zareagowała na mój widok. Na pewno mnie nie poznała ale dlaczego cofnęła się do tej windy? Co chciała mi powiedzieć? Śmieszne byłoby to gdyby chciała prosić mnie o przyjęcie do pracy. Chyba śni. Jeszcze ten popieprzony debil! Co do cholery on chce ze mną wyjaśniać? Nadal nie mogę pogodzić się z tym, że mimo wszystko jestem skazana na spotkania z nim.
Jak sobie przypomnę to co powiedział mi Matt. Nie sądzę żeby kłamał. Chciał mi pomóc. Właściwie powinnam być mu wdzięczna bo dzięki temu, że razem z Federico wyjechaliśmy tutaj, do Nowego Jorku i stoimy tutaj i jesteśmy tym kim zawsze chcieliśmy być. To jest najważniejsze. Dzięki Castillohouse na nasze konta codziennie wpływa zadowalająca suma pieniędzy. Wszystko szło w dobrym kierunku, moje życie było uporządkowane, byłam niezależna. Odkąd znowu go zobaczyłam wszystkie uczucia wróciły. 
- Czyli mój przyszły mąż podpisał umowę z gościem który chciał.. - wstałam.
- Tak, dokładnie - przerwałam jej. Skierowałam się do kuchni i z szafki wyjęłam wino które kupiłyśmy podczas pobytu we Włoszech. Wyjęłam korek a z szafki wyciągnęłam dwa kieliszki. Po drodze zabrałam jeszcze truskawki. Idealny zestaw.
- Zastanawia mnie Whitmore - stwierdziła podczas gdy ja nalałam La Spinetta Barolo DOCG Garretti 2009 do obu szklanych kieliszków.
- Mnie też ale mam nadzieję, że nie wróci - zaśmiałyśmy się po czym stuknęłyśmy kieliszkami.
- Violetta, powiedz szczerze - zaczęła - Cieszysz się, że zobaczyłaś Leona? - zapytała. W pierwszej chwili mogłabym odpowiedzieć nie ale gdybym tak naprawdę zaczęła się nad tym zastanawiać nie mam pojęcia co bym odpowiedziała więc zdecydowałam się na..
- Nie wiem - stwierdziłam - Zmieńmy temat - dodałam.
- Nie mogę się doczekać oświadczyn Fede - posłuchała mnie na szczęście. Zaraz, co? Cholera, oświadczyny! Cholera, Fede! Jak ja mam jej powiedzieć o swoich podejrzeniach? Z jednej strony to moja przyjaciółka i zawsze mówiłam jej o wszystkim, prawdę. Ale z drugiej - Federico to mój cholerny brat.
Jednak przyjaźń jest dla mnie najważniejsza, powiedzieć jej czy nie? Kuźwa!
- Lu, muszę Ci o czymś powiedzieć - zaczęłam.
- Nom - nie zrobiła z tego większego halo jednak gdy minęła dłuższa chwila a ja nadal nic nie mówiłam spojrzała na mnie pytająco.
- Nie, nie ważne - stchórzyłam.
- Na pewno? Zbladłaś - przysunęła się do mnie - Powiedz mi, zawsze możesz mi powiedzieć o wszystkim - stwierdziła - Przecież wiesz - dodała.
- Wiem, kocham Cię - przytuliłam się do niej. Zaśmiała się.
- Ja Ciebie też - starałam odgonić od siebie złe myśli jednak wszystko nadal kłębiło się wokół mnie.


 Następnego dnia obudził mnie mój dzwoniący  iPhone. Przeciągnęłam się szybko i sięgnęłam po niego.
- Wstawaj kicia - uśmiechnęłam się gdy usłyszałam szczęśliwą Ludmiłę.
- Właśnie wstałam - odpowiedziałam i przez korytarz skierowałam się do łazienki.
- Musiałam wyjść wcześniej, słodko spałaś i nie miałam serca Cię budzić - stwierdziła.
- Dobrze zrobiłaś - zaśmiałam się i przysiadłam na brzegu wanny po czym odkręciłam korek z ciepłą wodą.
- Jak tam? - zapytała. Wiedziałam o co jej chodzi. Nie rozmawiałyśmy o tym wszystkim wczoraj zbyt dużo ale mimo wszystko ona zawsze wiedziała co jest, co się dzieje i dlatego zawsze była, jest i będzie moją najlepszą przyjaciółką.
- Jest okej, nie martw się - uspokoiłam ją. Nie skłamałam, mimo wszystko dzisiejszy dzień wydawał mi się narazie dobry mimo to, że praktycznie dopiero wstałam. Może inaczej, wierzyłam w to.
- Jakby coś to wiesz, jeden telefon, łatwię odrzutowiec i opuszczamy Manhattan na chociażby tydzień - wybuchnęłam śmiechem.
- Zostawiłabyś Federico? - zapytałam ciekawa.
- Jakbyśmy miały jeszcze jedno miejsce - obydwie zaczęłyśmy się śmiać.
- Oczywiście - stwierdziłam - Nie Lu, jest dobrze, nie musimy nigdzie wyjeżdżać - zaśmiałam się.
- Okej, więc o 14 w Starbucksie - stwierdziła i nim zdążyłam coś powiedzieć - Znajdziesz czas - dodała.
- Dobrze, pa - powiedziałam.
- Do zobaczenia - odpowiedziała po czym się rozłączyła.


Równo o dziewiątej podjechałam pod wieżowiec Castillohouse swoim białym Lamborghini. Zaraz za mną, po mojej prawej stronie swoim czarnym Porsche zaparkował.. Jacob? Zdziwiłam się, jeszcze wczoraj bodajże jeździł Audi. Poprawiłam swoją lekko rozkloszowaną kremową spódniczkę, czarną bluzkę i żakiet w tym samym kolorze. Zgrabnie wysiadłam z samochodu uwydatniając swoje zgrabne nogi którym jeszcze większego uroku dodawały czarne koturny które właśnie ze względu na to uwielbiałam. Jacob podszedł do mnie.
- Cześć piękna - zaczął jak zwykle. Uśmiechnęłam się do niego.
- Cześć - odpowiedziałam - Nowe cacko? - zapytałam.
- Nie że się chwalę, ale tak - stwierdził. Zaśmiałam się. Założyłam na prawe ramię czarną torebkę od Chanel i zamknęłam samochód. Jacob grzecznie zaczekał na mnie i oboje skierowaliśmy się do wejścia.
- Masz jakieś plany na lunch? - zaczął gdy dotarliśmy do windy.
- Umówiłam się z Ludmiłą - stwierdziłam przepraszająco - Ale mogę to przełożyć - uśmiechnęłam się słodko. Przypomniał mi się entuzjazm Ludmiły gdy rozmawiamy o brunecie. Mój uśmiech się poszerzył.
- Z czego się śmiejesz? - uśmiechnął się ukazując rząd śnieżnobiałych zębów.
- Nie powiem - zaczęłam się z nim droczyć. Uniósł prawą brew co wyglądało komicznie więc wybuchnęłam śmiechem. Przybliżył się do mnie na co momentalnie spoważniałam. Był niebezpiecznie blisko i w tym momencie drzwi windy otworzyły się a z nich wyszedł ten - kogo akurat w tej chwili miałam najmniejszą ochotę oglądać.

Hej misiaki :3

Nie będę się dzisiaj rozpisywać, mam dużo komentarzy do nadrobienia..

Muszę się w końcu za to wziąć tym bardziej, że teraz mam wolne :3

W mojej szkole są matury więc ja jako pierwszoklasistka i jedna z wielu mam wolne trzy dni :D

Dobre i to zdecydowanie!

Nikt nie podpowiedział mi, czy dodać playlistę czy nie więc wywnioskowałam, że jest ona niepotrzebna.

Czekam na Wasze opinie i przemyślenia co do rozdziału, dziękuję za wszystko,

Rosalie

 

Porsche

Porsche

Porsche