Chapter 13

 13 

   Cały czas trzymając się za ręce usiedliśmy przy jednym ze stolików. Postanowiłam powiedzieć Jacobowi o wiadomości którą dostałam.

- Zobacz - pokazałam mu dowód. Przyjrzał się dokładnie.

- Dostałem takiego samego - stwierdził. Wyszczerzyłam oczy. 

- Serio? - z prawej kieszeni spodni wyjął swojego smartfona i wyświetlił wiadomość. Najlepsze jest to, że oba smsy zawierały nie tylko identyczną treść oprócz naszych nazwisk ale dostaliśmy je o tej samej porze dnia i godziny.

- Ja pierdziele - złapałam się za głowę. 

- Przejmujesz się tym? - uśmiechnął się do mnie.

- A ty nie? - zapytałam zdziwiona.

- Nie za bardzo - zaśmiał się. Uderzyłam go w ramie.

- To nie jest śmieszne - spoważniał.

- To co zamierzasz z tym zrobić? - znów się zaśmiał - Pójdziesz na policję? - spuściłam głowę.

Ma rację. Policja nie za bardzo przejmie się takim czymś. W zasadzie w wiadomości nie ma żadnych gróźb.

Ale do cholery, to zabrzmiało jak groźba! I ja się boję! 

- Może.. - zaczęłam.

- Chyba, że masz zamiar zrobić to co jakiś anonim Ci karze - tym razem był poważny.

- Nie rozumiesz, boję się - powiedziałam zgodnie z prawdą.

- Nie masz czego - przytulił mnie do siebie. Wtuliłam się w niego.

- Obronisz mnie? - zaśmiałam się.

- Zawsze - jedno słowo a ja zaraz zapomniałam o strachu i o wszystkim innym.

- Zmieńmy temat - zaczęłam - Masz już jakąś osobę towarzyszącą na dzisiejsze przyjęcie? - zapytałam.

- Nie - odpowiedział szybko. - A ty? - zapytał odrazu.

- Mam - wypuścił mnie z objęć i spojrzał  na mnie.

- Kogo? - zapytał jakby z wyrzutem - Idziesz ze mną, nie z jakimś fagasem - dodał. Wybuchnęłam śmiechem.

- Jesteś fagasem - dałam mu jasno do zrozumienia, że chodziło mi o niego.

- Nie można było tak odrazu? - ponownie mnie do siebie przytulił. Pocałowałam go w policzek.

- Byłbyś zazdrosny? - zapytałam z ciekawości.

- Nie próbuj się przekonać - zganił mnie. Znowu się zaśmiałam. 

- Musimy porozmawiać jeszcze o jednej rzeczy - przypomniałam sobie.

- Zamieniam się w słuch -  spojrzałam na niego jednak jego wzrok skierowany był na długonogą blondynkę, kelnerkę idącą w naszą stronę. Uderzyłam go lekko w policzek. 

- Ej! - spojrzał na mnie wreszcie. Blondynka podeszła do nas i stanęła niebezpiecznie dla mnie blisko bruneta.

- To co zawsze? - zatrzepotała sztucznymi rzęsami. Prychnęłam. Obydwoje spojrzeli na mnie.

- Nie uczyli Cię, że najpierw kobiet pyta się o zamówienie? - uśmiechnęłam się sztucznie. Jej twarz przybrała kolor buraka. 

- Przepraszam - wydusiła. - Czy mogę przyjąć zamówienie? - spuściła wzrok.

- Nie, dziękuję - burknęłam - wskazałam jej gestem ręki, że ma sobie iść. Spojrzałam na bruneta który miał ubaw z całej sytuacji.

- Z czego się cieszysz? - zarzuciłam mu.

- Lubię Cię taką - szukał odpowiedniego słowa - stanowczą? - pocałował mnie w policzek. 

- A ja nie lubię jak jakieś suki się do Ciebie zalecają - podniosłam się jednak złapał mnie za rękę i zmusił do tego żebym ponownie usiadła. Odsunęłam się od niego, przysunął się.

- Przecież to nie moja wina - stwierdził - poza tym przecież nie jesteśmy razem - dodał.

- Okej - wstałam szybko i wyszłam z kawiarnii. Nie zdążyłam dojść daleko gdy usłyszałam, że dostałam sms'a. Wyciągnęłam telefon z torebki i odtworzyłam wiadomość.

Pokłóciliście się? Zerwaliście? Oby tak dalej, grzeczna Violetta.

Obejrzałam się za siebie i rozejrzałam dookoła lecz nie zobaczyłam nikogo kto mógłby być podejrzanym.

Cholera, kim Ty jesteś? Zapytałam w myślach. Schowałam telefon ponownie do torebki po czym rozejrzałam się jeszcze raz. Nic nie przykuło mojej uwagi. Ludzie, miasto, Manhattan żyją sobie swoim życiem. Nie wiem co mam robić. Może jednak powinnam to gdzieś zgłosić? Może Federico mógłby mi jakoś pomóc? Na razie przystanę na tą drugą opcję jednak jeszcze dzisiaj muszę wytrzymać, może po przyjęciu zaręczynowym mojego brata i mojej najlepszej przyjaciółki opowiem mu o tym wszystkim.

Chwilę później dostałam następnego sms'a. Tym razem od Jacoba. 

Przepraszam. Zobaczymy się wieczorem? 

Może powinnam odciąć się od Jake'a? Kurwa nie, nie będę słuchała jakiegoś cholernego anonima. 

Nikt nie będzie mi mówił co mam robić, jestem panią własnego losu, tak. Odpisałam brunetowi krótkie tak. Szybko wpadłam do firmy załatwić jeszcze parę spraw i po półtorej godziny pojechałam do domu, szykować się na zaręczyny. Nareszcie nadszedł ten dzień kiedy mój brat oświadczy się mojej najlepszej przyjaciółce. Oby to był jeden z najlepszych wieczorów w moim i ich życiu. Przez przygotowania czas zleciał mi strasznie szybko. Nim się obejrzałam była już odpowiednia godzina do wyjścia. Było mi smutno, że Jacob mimo wszystko nie zadzwonił, mieliśmy iść razem. Poprawiłam swoją czerwoną suknię, zabrałam torebkę i skierowałam się ku drzwiom wyjściowym. Pisnęłam gdy zobaczyłam bruneta stojącego tuż przy moich drzwiach. Przyjrzał mi się od góry do dołu i uśmiechnął szeroko. Gestem ręki zaprosiłam go do środka.

- Taka z Ciebie przyjaciółka? - spojrzałam na niego pytająco.

- To wieczór Fede i Ludmiły i to oni powinni wyglądać najlepiej a Ty przyćmisz swoją przyjaciółkę - zrobił krok w przód, stanął bardzo blisko mnie - Będziesz tam najpiękniejsza - przybliżył się i pocałował mnie delikatnie. Nie opierałam się, wręcz przeciwnie. Pogłębiłam pocałunek. Gdy się od siebie oderwaliśmy nie mam pojęcia skąd miał w ręce bukiet czerwonych róż. Podał mi je.

- Przepraszam - uśmiechnęłam się delikatnie. 

- Dziękuję, są piękne - wstawiłam je do pustego wazonu.

- Jak Ty - skomplementował mnie ponownie.

- Też wyglądasz niczego sobie - uśmiechnęłam się słodko. Zaśmiał się. Z kieszeni wyjął granatowe pudełeczko. Spojrzał na mnie niepewnie po czym otworzył je delikatnie. Moim oczom ukazała się śliczna srebrna bransoletka z czerwonymi diamencikami. Wyjął biżuterię, chwycił moją dłoń i zapiął.

- Nie wiem co powiedzieć - wydusiłam - Z jakiej to okazji? - to jedyne co przyszło mi teraz na myśl.

- Dla nas to też może być wyjątkowy wieczór - zaczął, podszedł znów blisko mnie. - Chcesz być ze mną? - zapytał. 

   Tamtamtam, czyżby Violetta i Jacob tak na serio już?   .

Przepraszam, że rozdział dopiero dzisiaj i że jest taki jaki jest, ale pisałam go na szybko.

Błędy poprawię później. 

Nie jest chyba aż taki zły no nie? 

Nie ma tylko Leośka wql, sama Violka i Jake. 

Ale spokojnie, Leon jeszcze namiesza.

Tak czy siak to opowiadanie o leonettcie więc prędzej czy później będą razem!

Czy aby napewno Leon pisze te smsy? .

Wszystko w następnych rozdziałach!

Dziękuję Wam za każdy komentarz, miłe słowo, jesteście kochani! :*

Kocham, 

Rosalie.