Chapter 10

10


Zaparkowałam swoje lamborghini pod klubem i skierowałam się do środka. W wejściu uderzyła we mnie mieszanka głośnej muzyki, krzyków, rozmów i chichotów. Na parkiecie tańczyło niewiele osób do jakiejś przyjemnej mieszanki techno z house. Środek tygodnia, małolaty się uczą, dorośli odpoczywają po ciężkiej pracy. W weekendy pełno tu ludzi. Ja jednak marzyłam teraz o chwili zapomnienia. Musiałam odetchnąć po ciężkim dniu. Za dużo wrażeń jak na jeden cholerny dzień. Szłam przed siebie, prosto do baru nie omijając nikogo tylko czekając na ustąpienie mi miejsca. Po drodze zahaczyłam ramieniem o chude ramiona kilku miejscowych dupodajek. Takim "dziewczynom" już na pewno nie będę ustępować przejścia. Zauważyłam, że jeden z barmanów od samego początku, kiedy weszłam przygląda mi się od góry do dołu innym słowem od posrebrzanych szpilek Louboutina po czubek głowy. Rozpuściłam włosy z końskiego ogona tak, że blond falami opadały na ramiona. Pewnym krokiem stanęłam przy ladzie.
- Podwójne mohito - rzuciłam do blondtlenionego barmana, usiadłam na jednym z wysokich krzeseł przy ladzie.Uśmiechnęłam się do adoratora, który nie odrywał ode mnie wzroku jednak nie odezwałam się ani słowem oczekując tego od niego.
- Cześć, piękna - odezwał się. Prychnęłam.
- Słabo zaczynasz - przyjrzałam mu się dokładnie. Granatowy t-shirt podkreślał ciemnoniebieskie oczy, czarne włosy, grzywka podniesiona do góry w sam raz na raz, Castillo.
- Businesswoman, nie udawaj takiej niedostępnej - odgryzł się. Przewróciłam oczami i szybkim ruchem wychyliłam się na bar uwydatniając przy tym zadowalający dekolt co nie uszło jego uwadze, chwyciłam za koszulkę i przyciągnęłam do siebie.
- Dla Ciebie skarbie, Pani businesswoman - szepnęłam prosto w jego usta. Zaśmiałam się widząc jego minę.
Usiadłam na krześle, poprawiłam się i wypiłam łyk orzeźwiającego mohito. Kątem oka zauważyłam, że tleniony słucha jakiś głośnych rozkazów przez słuchawkę której wcześniej nie zauważyłam. Widząc minę blondyna zrobiło mi się go szkoda. Na szczęście ja nigdy nie miałam szefa na którego widok robiło mi się nie dobrze lub słabo ze strachu czy nienawiści. Dopiłam resztę trzeciego napoju alkoholowego i poczułam, że na dzisiaj mi wystarczy. Zachowałam rozsądek, ubrałam skórzaną kurtkę i poprawiłam włosy.
- Może jeszcze jedno mohito na koszt firmy? - usłyszałam głos tlenionego. Odwróciłam się.
- Na koszt firmy? - uniosłam prawą brew.
- Zapraszam - wskazał na widoczne miejsce dla vipów, podał mi rękę.
- Dziękuję ale nie - uśmiechnęłam się do niego, lekko zmieszana skierowałam się ku wyjściu.
Po drodze zatrzymałam się żeby odebrać przychodzące połączenie od Ludmiły.
- Słucham - podniosłam czarnego iPhone'a do ucha.
- Kicia, przepraszam, że dopiero teraz oddzwaniam - powiedziała szybko.
- Wybaczam - stwierdziłam.
- Po co dzwoniłaś? - zapytała.
- Chciałam pogadać - odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
- Przepraszam, nie mogłam rozmawiać - powiedziała przepraszająco, uśmiechnęłam się do siebie.
- Dlaczego? - zaczęłam się droczyć.
- Przez Twojego brata - zaczęła się śmiać.
- Jestem zazdrosna - wybuchnęłyśmy śmiechem.
- Gdzie jesteś? - zapytała. Zaśmiałam się.
- W klubie, wypiłam tylko trzy drinki - wyprzedziłam jej pytanie odpowiedzią, zachwiałam się na szpilkach.
- Tylko? Jesteś autem? - zaczęła panikować. Oparłam się o ścianę.
- Tak i co? - usiadłam na jednej z czarnych skórzanych puf.
- Gdzie jesteś? - zadała kolejne pytanie.
- Zgadnij - oparłam głowę o ścianę.
- Jakie drinki piłaś? Mohito? - zaczęła - Violetta? - krzyknęła.
- Tak, mohito - odpowiedziałam.
- Dobra, wiem gdzie jesteś. Przyjadę po Ciebie, nie ruszaj się nigdzie - każde słowo powiedziała wolno.
- Okej - burknęłam.

Dziesięć minut później znudziło mi się siedzenie, poczułam się lepiej więc wstałam i poszłam prosto do wyjścia. Szukając telefonu w torebce poczułam, że się z kimś zderzam. Wyczułam tylko twardą klatkę piersiową więc domyśliłam się, że to jakiś mięśniak. Zaraz gdy zorientowałam się, że trzyma ręce na mojej pupie, odepchnęłam go od siebie i widząc kim jest "mięśniak" zdecydowałam, że nie mam ochoty się kłócić. Chciałam go wyminąć jednak mi to uniemożliwił.
- Już wychodzisz? - uśmiechnął się. Przewróciłam oczami.
- Jesteś taki spostrzegawczy, Verdas - powiedziałam sarkastycznie.
- Nie złość się, słonko - podszedł bliżej - Pogadajmy - położył rękę na moim biodrze, uderzyłam swoją w nią jednak ku mojemu niezadowoleniu nawet się nie wzruszył.
- Nie dotykaj mnie - syknęłam.
- Kiedyś byłaś bardziej dostępna - puścił mnie i włożył ręce do kieszeni dżinsów.
- Dla Ciebie nigdy nie byłam dostępna - stwierdziłam - Jestem poza Twoim zasięgiem, Leoś - uśmiechnęłam się słodko.
- Mylisz się - uśmiechnął się szeroko - Mam wszystko, czego tylko zapragnę - dodał. Prychnęłam.
- Skoro tak myślisz - ponowiłam próbę wyminięcia go jednak on także ponowił uniemożliwienie mi.
- Pogadajmy - powtórzył.
- Nie mamy o czym - stwierdziłam.
- Mamy, piękna - odpowiedział - Musimy wyjaśnić parę spraw - podszedł jeszcze bliżej.
- Nie sądzę - burknęłam, szybkim ruchem przeszłam pod ręką którą oparł o ścianę tuż przy mojej głowie.
- Nie wymigasz się - usłyszałam tylko jego głos gdy byłam już dość daleko. Stanęłam na chodniku gdy zauważyłam zbliżające się w moją stronę czerwone audi R8 blondynki. Gdy zatrzymała się przy krawężniku szybko wsiadłam.
- Jedź - stwierdziłam i byłam jej wdzięczna, że o nic nie pyta. Odetchnęłam z ulgą.

pampampam, jest okrągła dziesiątka :3

dziękuję misie za wszystkie komentarze!

dajecie mi ogromną motywację, dziękuję <3

wiem, że krótki ale trochę się dzieje mimo to

Violka idzie na drinka, tleniony, barman, Leoś, dużo tego

wszystko łączy się w całość ale to z czasem hihi

Co myślicie o rozdziale? Czekam na opinie! 

Mam taki kaprys żeby dodać na bloga playlistę, jesteście za? 

Niedługo, mam nadzieję dodam nowy szablon na bloga :)

 

kończę, kocham mocno, 

- Rosalie